Neden insanları kibarca reddettiğinizde bunu anlamıyorlar? “Hayır, ilişki istemiyorum” açık ve net değil mi? Merak ediyorum. Kalp kırmaktan korkuyorum, birini üzmeden, kalbini kırmadan, onunla bi ilişki istemediğimi nasıl söyleyebilirim ki?
Bana kalırsa, ben net olarak reddettiğimi düşünüyordum ama karşıdaki insanlar için de durumun böyle olması için ne söylenmeli?
Kimseye umut vermek istemiyorum ama insanlar nedense reddetsem de umutla bekliyorlar, bunu gerçekten anlayamıyorum. Kimsenin kalbine yük olmak, en ufak da olsa üzüntülerine sebep olan kişi olmak istemiyorum.
Bu durumda kimsenin kalbini kırmadan karşıdaki kişiyi incitmeden nasıl reddedebilirim?
Yardım ederseniz sevinirim.
Yaşam koşulları çok fazla ağır hayvani oldugu için, iyi güzel bir insan olmak çok zor, öğretmen doktor eğitmen profesör diplomat hukukçu bürokrat milletvekillerine bakıyorum çoğu gereğinden fazla kötü kalpli benciller.
Katman: 2.1
İyi insan olmak çok zor. Erdemli olmak. İyi kalmaya çalışmak cidden çok zor. Bazen "Acaba şerefsiz mi olsam?" Diye düşünmeden edemiyorum. Şerefsizin teki olmak? Arkadaşıma da sordum. "Sence ben şerefsizin teki olabilir miyim?" Diye. "Senden çok iyi şerefsiz olur da, açılman lazım" dedi. Evet o potansiyelin farkındayım. Birincisi henüz o kapasitede değilim. İkincisi o kapasitede olsam bile "iyi" insan olmayı tercih ederdim sanırım. Neyse. Şartlara göre şekilleneceğiz gibi duruyor. Kim bilir belki de günün birinde; duyguları suistimal eden - duygu tüccarı olan, insanların bana karşı olan güvenini kullanıp dolaplar çeviren, ortalığı kaosa buladıktan sonra aradan sıvışan, hak yiyen birine dönüşebilirim. Ne ki bu tantana? Anlaşılan sadece bir kimlik karmaşası yaşıyorum. Tabii bunun yanında biraz da nefret var. Neyse yine de şerefsiz olmak için yeterli sebebim yok. Bunu rafa kaldırıyorum. Epey açık oynamaya başladım. Bu pek iyi değil. Ama en azından bi' kalıbın içine sıkışıp kalmaktan iyidir. Belki de ben; hiç bu kadar ben olmamıştım. Ya da sadece kendimi kaldırmıştım.
İyi bir insan olmak için çok savaş kaybetmişliğim oldu.
Kazanınca yitirdiğim, insanlık olmasın diye...
Kendi heykelini yontmaya devam et...
Kendi heykelini yontmak isteyen insan her daim yolda kalmak ve bu meyanda da varmaya değil de yorulmaya talip olmak dinlemek... Kendi heykelini yontmak, insanın suretinden çok siretini, yani ruhu/nefsini yontmayı ihtive eden zahmetli bir yorgunluk ... İnsan kendini tanır ve tanıdıkça çda yontar. Bu anlamda kendini tanımak ve yontmak hakikat insanının iki hayati veçhesi olarak tezahür eder durur..."
Adem İnce
Sevginin bencilliği ve fedakarlığı üzerine
İnsan; birini çok sevdiği için de ona zarar verebiliyor. Çok sevdiğiniz için onunla olmak isteyebilir ancak atacağınız her adım sevdiğinize zarar veriyorsa; sevginin fedakarlık boyutuna geçiş yapmalısınız. Sevdiğiniz kişinin zarar görmemesi için ve mutlu olabilmesi için kalbinize gömüp bundan vazgeçemeyi bilmelisiniz; işte bu sevginin fedakarlığıdır. Eğer vazgeçemiyorsanız bu sevginin bencilliğidir.
"- Hiç bitmeyecek mi senin bu okuman?
-Bitmeyecek.
-Hiç mi?
-Hiç.
-Niyetin kâtip olmak mı yani?
-Hayır.
- Ya?
-İnsan olmak..."
📜Orhan Kemal
Dünya aydınlık sabahlarını yitiriyor usul usul,
İnsanın içini karartan bulutların seferi var göğün maviliğinde.
Yağmur ha yağdı ha yağacak...
İncecik bir çiselti yokluyor boşluğunu insan yüreğinin.
Hüznün bütün koşulları hazır.
Nedenini bilmediğim bir keder akıyor damarlarımdan.
Kalbimin üstünde binlerce bıçak ağrısı...
.
.
.
Başlamanın bir anlamı varsa,
Bitişi göze almaktır.
Bitişin bir anlamı varsa,
Başlangıcı olmak değil midir?