19 Mayıs Atatürk'ü Anma, Neslin Çöküşü ve Spor Bayramı'mızı en içten dileklerimle kutlarım. Bunlar bir yana; düşünen, sorgulayan, bilinç sahibi olan, iyi kalmaya çalışan çocuk, genç, yetişkin, yaşlı demeden alayına selam olsun.
Katman: 1.3
Dün ne halt ettim? Gelin bi' göz gezdirelim (Kendi kendime konuşuyorum).
Arkadaşımın yanına ofise gitmiştim. Akşama doğru çıkmaya yeltendim. Merdivenlerden indim ve çıkışa doğru giden o koridorda ilerlemeye başladım. Akşamları koridor karanlık oluyordu ve herhangi bir ışıklandırma yoktu. Tam çıktığım esnada, çıkışın solundan içeriye doğru bir
"Hiç kimse arkadaşının kendisini aldatabileceğine inanamaz. Ve Michael
da kafası bir çubuğun ucunda sallanana dek inanmamaya devam etti."
Reader Follow Recommendations
Mask Off.
Başından beridir burada olmamın sebebi ipsiz, sapsız, yolsuz, yordamsız, amaçsız olmamdan ötürü. Belli bir amacım olmadığı için burayla meşgul olarak, bir meşgalem olduğuna kendimi inandırıyorum. Oyalıyorum. Tek tük etkileşim alarak kendimi tatmin etmeye çalışıyorum. Çalışıyordum. Artık pek de bi' manası yok. Ama şu an yine aynı şeyi mi yapıyorum? Belki de. Biraz. Burayı kullanmamın esas sebebi artık kendimi analiz etmekten ibaret oldu. Yazdığım ya da paylaştığım şeylere dönerek "Ne kadar salakmışım la" diyip oturup düşünüyorum. Sonra siktir olup gidiyorum. Sonra geri geliyorum. Git gel yapacak bir sevgiliye ihtiyacım da yok artık. Kendim, kendi işimi yeterince görebiliyorum. Yaşa.
Katman: 1.2
Bu platformda paylaşmış olduğum, genelde kendime ait olan, bazılarını oradan buradan aldığım iletilerime baştan sona kadar bi' göz attım. Üç sene öncesinden bugüne kadar geldiğimde ne kadar değiştiğimi fark ettim. Üslubum bile değişmişti. Üç sene öncesine baktığımda kendimi bir kalıba sokmaya çalıştığımı fark ettim. Ki, o zamanlar da aslında farkındaydım. Şimdiyse bu pek de umurumda değil. Elbette ki bazı etik, ahlak kuralları çerçevesinde ilerlemeye devam edeceğim. Gösterebildiğim kadar saygı göstermeye, saygı duymaya devam edeceğim. Ama daha çok benmişim gibi davranacağım. Çünkü günün sonunda kimsenin umurunda olmadığımı, olmadığımızı daha iyi idrak edebiliyorum. Ve benim hakkımda ya da sizin hakkınızda el-alemin ne düşündüğünün zerre kadar bi' değeri olmadığını daha iyi benimseyebiliyorum. Ama değişmeyen bir tek şey vardı. Araf okyanusunda kayboluşum. Ve ne hikmettir ki, bir türlü kıyıya ulaşamayışım. Boşluğu kendimle doldurmak yerine; ya benim dışımda biriyle ya da başka bir şeyle doldurmaya çalışmakta ısrar etmem, değişmeyen tek şeydi. Her neyse sözün özü... Sözün özü falan yok.
"Öğretilenlerden en zoru neydi, biliyor musun?
Nasıl gülüneceğiydi."
-Monster