Onu ilk defa bir haziran günü Sazlı Pınar yolunda gördüm. Viran bir köprünün başında köylülerle konuşuyordu.
Yanında dizgini boynuna bırakılmış bir kula at vardı. Yanından geçerken selam verdik. Jandarma arkadaşım:
- Keyifler iyidir inşallah Bey, dedi.
- Çok şükür çavuş... Sen de iyisin ya?
Biraz önümden giden ihtiyar jandarma, köprünün öte başında atını durdurdu, beni bekledi. Eski bir çizme gibi sert ve kırışıklarla dolu yüzünde memnun bir gülümseme vardı:
- Şu adamı gördün mü Doktor Bey, dedi. Hani Cenabı Hak, Kitabında Hazret-i Peygamber'in son peygamber olduğunu yazmasaydı ben, bu adama peygamber derdim.
Reşat Nuri Güntekin'in kitabıdır...Akşam Güneşi
Bahçenin birinde güneşe sevdalı bir gündöndü yaşarmış.
Onun dibinde de gündöndüye sevdalı bir sarmaşık…
Sevdalı sarmaşık gündöndünün gövdesine sımsıkı sarılır,yüzünü ona dönsün,onu sevsin diye her gün umutla beklermiş.
Gündöndü ise her sabah güneş doğduğunda yüzünü sevdayla
göğe çevirir hayran hayran güneşi seyredermiş.
Sarmaşık çaresiz,daha bir
Seninle; Görmeden Sevmeyi, Dokunmadan Hissetmeyi Öğrendim Ben.
Seninle; görmeden sevmeyi, dokunmadan hissetmeyi öğrendim ben.
Hiç göremediğim ama daima hissettiğim gözlerinden bir yudum nefes alıp sana yazıyorum yine.
Yürek mürekkebiyle yazılmış onca karalamaya inat seni yaşıyorum satırlarımda.
Sen ve Ben.
İki ayrı kentin sabahında aynı güneşle uyanan iki sevdalı.
İmkansızlığın içinde, yokluğun acı nefesinde ” sevgiyi ” soluyan iki yürek.
Boşver be Herşeyim; suyla ateşin, geceyle güneşin birbirlerini sevmesi gibi imkansız olsa da aldırma.
Biliyor musun Herşeyim; yağmuru dilenen kuru toprak gibi her sabah hiç bilmediğim nefesini soluyorum ben.
Güneşi bekleyen kuru yaprak gibi akşam kızıllığında gelecekmişsin gibi hep seni bekliyorum..
KT
"Derdim: yeter, sakin ol, dinlen biraz artık;
Akşam olsa diyordun, işte oldu akşam,
Siyah örtülere sardı şehri karanlık;
Kimine huzur iner gökten, kimine gam.
Bırak, şehrin iğrenç kalabalığı gitsin,
Yesin kamçısını hazzın sefil cümbüşte;
Toplasın acı meyvesini nedametin
Sen gel, derdim, ver elini bana, gel şöyle.
Bak göğün balkonlarından, geçmiş seneler
Eski zaman esvaplariyle eğilmişler;
Hüzün yükseliyor, güleryüzle, sulardan.
Seyret bir kemerde yorgun ölen güneşi
Ve uzun bir kefen gibi doğuyu saran
Geceyi dinle, yürüyen tatlı geceyi."
{charles baudelaire-içe kapanış}
Aşk
“Çeşmek Be-zen Sitare
Ezmen Mekon Kenâre”
Nerden çıktın karşıma böyle Sitare
Efsaneler dökülüyor gülüşlerinde
Kirpiklerin yüreğime batıyor
Telaşlı bir kalabalığın ortasında
Ayaküstü konuşuyoruz