TÜKENMİŞLİK DERE BOYU
Bana böyle şiirler yazdıranlar,
Beni daha da sessiz ediyorlar.
Dolaşınca bir kere fikirlerime,
Yolu yoldan çıkarıyorlar.
Bana hep böyle şiir yazdırıyorlar,
Sessiz bir işkence gibi.
Aklıma doluşuyorlar,
...Arkadaşımla nehir kenarına ancak öğlen vaktinde varmıştık. Bir kenarda kumlara uzanmış kitap okuyordum. Yeni tanıştığım genç aklımdan daha yeni çıkmıştı ki, kitabımın üzerine bir gölge düştü; bu Cevher’in gölgesiydi! Hem yakıcı öğle güneşinden hem de kızgınlıktan dolayı yüzü kıpkırmızı olmuştu, gözlerini beni delercesine üstüme dikmişti. “Dün
Karalama1
Son yıllarda çok kitap okuduğumdan olsa gerek, yazarlara özendiğim zamanlar oluyor. Bir şeyler anlatma, ahkam kesme, bir şeyleri tanımlama, o şey hakkında yargılarda bulunma ve o şey hakkında hüküm verme ihtiyacı mı desem bunun adına, bilemiyorum. O kadar anlatılmaya, tanımlanmaya, hakkında yargılarda bulunulup, hüküm verilmeye muhtaç konu varki,
....
Kentsel bir icat: Öğle yemeği
Öğle yemeği günün ikinci yemeği olarak bilinir, ancak üç öğün arasında bir zamanlar atıştırmalığa dayanan kökenlerinden günümüzdeki konumuna son yükselen öğle yemeği oldu. 1755’te bile Samuel Johnson öğle yemeğini “eline alabileceğin kadar yemek” yenen bir saat olarak tanımlıyordu.
Mutfak tarihçisi ve 2012’de
Meraksız Andaç, Paslı Kalp, Berhava
Kitabın orta yerinden konuşuyorum. Cümlelerimin ne başı ne de sonu var. Adeta kendimle savaş açmış gibiyim. Duygularıma savaş açtım. Duygularıma savaş açtığımda ise ortada varlığıma dair bir şey kalmıyor. Çünkü ben her ne olursa olsun, gördüğüm ve duyduğum, başıma gelen veya şahit olduğum bütün yaşantımı şiirsel bir dille ifade etmenin hazzını
Antika olamayanların arasında eskiyorum... Soluyorum, ölüyorum.
Tıpkı böyle... Antika insanlar var. Zamanı, mekânı, herkesi aşan antika ruhlu insanlar.
Birinin yadigârı olan insanlar. Tek tane. Muadili yok. Alternatifî yok. İkamesi yok. Rakibi yok. Kendine has.
Sonsuza değin ait olduğu insanın yadigârı olarak Ruh Müzesinde yaşarlar onlar. Her şeyin antikasını seviyorum artık. Elbisenin. Eşyanın. Takının. Şehrin. Sohbetin.
Ve insanın. Antika insanları seviyorum. Benzersiz, ikamesiz, tek, orijinal olanları. Ve eskimez, sonsuz olanları.
Antika olamayanların arasında eskiyorum...
Soluyorum, ölüyorum.
Kalamıyorum.