Bazı ağaçlar da çiçek açmadan bar verir
Oğul olamadan baba olmak gibi mesela..
Yarasın...
Unutur mu bir erkek dizlerinin bağını çözüp,
Ellerini nereye koyacağını şaşırtan ilk atışını kalbinin?
Öpmeye kıyamadığı saçların kokusunu?
Rengini bakarken ağzından bin bir çeşit kelebek fışkırtan gözleri? Unutur mu bir erkek aynı saçların, gözleri gençliğinin darağacı oluşunu? Omuzlarını düşürüp, kafasını yere eğdiği günü? Ezbere bildiği tek kapının çarpışını yüzüne, yürüyebildiği ilk yolun yarılışını altından ayaklarının? İçinde kaldığı enkazın üzerine taş üstüne taş eklediğini istese çıkarıp canını vereceği insanın? Unutur mu derin bir kesik, iltihaplı bir yara, çaresiz bir baba, evladını yitirmiş bir ana, yanmış bir ev, kurumuş bir toprak gibi hissedişini?
Peki; Unutur mu bir erkek, uğruna duvarları yumruklayarak ağladığı kadını?
Gelen geçene bakıyorum, namussuzca.
Eşim yanımda.
Sanırım baba olmuşumdur.
Artık babalık böyle bir şey.
Cinselliğimi yaşamamış bir lanetliyim ben.
Sonum cehennem.
Ama babayım.
"Anne baba evladını koşulsuz sever."..
Pek çok yerde işitir, okuruz. "Anne baba çocuğunu koşulsuz sever." Oysa bu koca bir yalandır. Çocuk bir şeyleri farketmeye başladığı andan itibaren sürekli telkinlerde bulunan, istekleri yerine getirilmeyince bağırmaya başlayan, onu kötü hatta yetersiz bir çocuk olarak nitelendiren anne ve babanın evladını koşulsuz sevdiğini söyleyebilir miyiz ? Oysa koşulsuz seven çocuktur. Annesi ona bağırsa da babası isteklerini yerine getirmese de çocuk koşulsuz sevmeye devam eder. Büyüdüğünde kendi yanlışları, eksikleri yüzünden çocuğunun hayatına tümüyle müdahil olup onun hikayesinin başkahramanı olmasına izin vermese bile çocuk hep kabul eder. Sevmeye devam eder. Sevmek istemese bile.. Fakat bunca şeye rağmen evladı onun dediklerine uymuyor onun gibi düşünmüyor diye onu yargılayan küsen kızan tüm ebeveynler, kendinizi koşulsuz sevdiğinize dair kandırmayın. Çünkü yaptığınız vicdan rahatlatmasının sonucu kaybolmuş hatta eksik kalmış çocuk yetişkinler meydana getiriyor. Kaç yaşına gelirse gelsin onaylanmadan tek bir adım atamayan insanlar tanıyorum. Anne babası hayatta olmasa bile hayatı boyunca onu onaylayacak belki de ona kızıp onu yargılayacak ruh eşini bekliyor insanlar. Çünkü alışkın olduğu, yıllarca kendi benliğini oluştururken maruz kaldığı bu muamele ona en yakınları ve onu koşulsuz sevdiğine inandığı insanlar tarafından yapıldı. Tüm bunların farkına varanlar şanslı fakat her birey bu kadar erken farkedemiyor nelere maruz kaldığını. Diyeceğim o ki çocuğunuzun kendisini bulmasına, yanlışlar yapmasına, büyümesine izin verin. Ve lütfen koşulsuz sevdiğinizi söylemeyin. Koşulsuz sevin.!!
Sevdiklerimizin değerini bilelim:(
(okumak isteyenler için çok uzun ama duygusal bir metin bırakıyorum buraya -bendenizden-)
(Askerden dönen Necmi'nin annesini kaybetmesi üzerine arkadaşına bunu anlatması)
Necmi başını büküp olayları tek tek anlatmaya başladı. ‘Valla devrem ne sen sor, ne ben söyleyem. Bizimkiler de bilmez ama benim sonum yakındır. Benim Valideyi hatırlar
“Geçmiş unutulmuyor baba… Unuttuğunu sanıyorsun ama hep bir yerlerde duruyor... Aklının bir köşesinde saklanıyor… Sen unutsan ben unutmuyorum… Ben unutsam başkası hatırlatıyor…
Var olduğumuz sürece geçmişimiz bizimle yaşamaya devam edecek…”
Şüheda
@ihtiyarbalikcinin_hissettigibi
·11 Nisan 18:41
Baba, hayatı zindan etmeye değmezmiş değil mi? Her şeyin bu kadar bomboş, anlamsız olduğu bir dünyada, sevgiden değerli ne olabilirdi baba?
Alttan üstten darbe
Anne baba seni eleştirir iyi işler yapmadın evliliğin başarısız , çocukların başarısız
Çocukların seni eleştirir , anne babalık yapamadınız
Ne yapmalı
Tanık koruma programı gibi bir programa dahil olup kaybolup gitmeli mi
Sazın ulusu neşet baba
Gezdim mecnun gibi nice çöllerde
Şu yanan bağrıma kar bulamadım
Gezdim mecnun gibi nice çöllerde
Şu yanan bağrıma kar bulamadım
Yamandır feleğin, Gahrı yamandır ..
Neşet ERTAŞ