Marquez ve ben
Merhabalar, 
Başkan Babamızın Sonbaharı, 
Gabriel Garcia Marquez in okuduğum 4. Eseriydi. Yazarın daha önce 
Kırmızı Pazartesi, 
Yüzyıllık Yalnızlık ve 
Benim Hüzünlü Orospularım kitaplarını okumuştum. Diğer kitaplarını da bu eserini de çok sevdiğimi söyleyemem. Sanırım tekrar Marquez okumaya ara vereceğim.
Eseri neden beğenmediğime gelecek olursam pek çok farklı yerde de belirtildiği üzere eseri okumak hayli zor. Okurken insanı ziyadesiyle yoruyor. Bunun noktalama işaretleri kullanmamaktan olduğunu sanmıyorum. Noktalama işaretleri kullanmayan bir diğer usta yazar 
José Saramago nun pek çok eserini keyifle okumuştum.
Başkan Babamızın Sonbaharı ise hem okuması hayli zor hem de bana göre bu zorluğa değecek keyfi vermiyor. Bana göre yazar 50 sayfada anlatabilecegi bir süreci 250 sayfaya yaymış. Zalim diktatörün hikayesi bence yeterince etkili kullanılmamış. Özellikle son kısımlarda general bana göre fazlasıyla masumlastirilmis ya da daha doğru ifade etmek gerekirse normallestirilmis.
Eser genel olarak bana keyif vermedi. Bazı kısımlarda keyif almayı geçtim okurken acı çektirdi. Tüm dünyada bir çok ülke tarihinde rahatlıkla karşılaşabileceginiz eli kanlı diktatörün hikayesini daha akıcı ve etkili bir metinle okumak isterdim.
Başkan Babamızın Sonbaharı İncelemesi
Latin Amerika deyince aklınız ilk ne geliyor? Futbol, fiesta, mata çayı, salsa, tango ve tabi ki diktatörler…Pinochet, Garcia Somoza, Noriega, Juan Vicente Gomez, Pinilla…Aklıma gelmeyen daha bir sürü diktatör. Bu diktatörlerin hepsi askeri darbe ile gelmedi tabi. Bazıları seçilerek geldi ama Peron gibi baskı ve şiddet rejimi kurdular. Gabriel Garcia Marquez
