Otuzlu yaşlarını geçmiş, zeka geriliği olan Charlienin, hayatını okuyoruz.
Aslında deney olarak kullanılmasını okuyoruz desem, doğru sayılabilir ama bunu söylemek beni rahatsiz ediyor; çünkü kitap, bir deneyden daha fazlasını anlatıyor.
Charlienin ameliyat olması, çalıştı iş yeri, çevresindeki insanlar, küçüklüğü, ailesi, aşkı, toplumda yer edinme çabası, travmaları ve duyguları.
Ilk başta bu kadar seveceğimi hiç tahmin edemezdim.
Charlie neye kırıldıysa, ben de hep onunla birlikte kırıldım.
Yazarın yazım dili, olayların ilerleyiş biçimi, gerçekleşen olaylar... Hepsi çok güzeldi.
Kitapta sevmediğim ve sinir olduğum birkaç şey yok değildi ama sevdiğim o kadar şey oldu ki...
Insanlarin bu kadar duygusuz, merhametsiz, duyarsız oluşuna sinirlendim.
Annesinin bu kadar cahil olması, babasının baskın olamaması, iş arkadaşlarının dalga geçmesi, Charlienin yalnızlığı...
Kitabı okurken hissettiğim en net şey kalbimin kırılması oldu.
Sanki, o kendini kaybederken, ben ondan daha çok stres oldum.
İlk başlarda okumakta ve kitaba adapte olmakta zorlandım ama okudukça meraklanmaya başladım.
Kitabin ödüllü olmasına ve bu kadar beğenilmesine asla şaşırmadım.
Daha iyisini okuyana kadar, en iyisi bu.
