Hani Yaşar Kemal'in bir tarzı vardır, Stephen King'in kendine has bir kalemi vardır ya işte Sezgin Kaymaz'ın kalemi de bambaşka. Yaşar Kemal tabiat tasvirinde neyse Sezgin Kaymaz da olay tasvirinde o. Okumaktan ziyade izliyor havasındaydım. Çok başarılı bir kalem ancak beni asıl etkileyen hayata bakış açısı oldu. Hayır, hayata bakış açısından bahsetmemiş yazar. Bahsettiği olay, durum ve kişilerinden çıkarıyoruz bunu.
Dağılmam Arap'ın kısa hikayesiyle başladı. Bir ara tıkandım, okuyamadım. Hani vicdanım el vermedi. Sorumlu hissettim kendimi...
Çok yönlü bir kitap bahsedilen.Tek bir şey söylemek istiyorum. EMPATİ yoksunu çocuklar yetiştirmeyelim lütfen. Empati ve vicdan büyük oranda sonradan öğrenilen şeyler. Vicdanlı insan önce kendisini sonra tüm canlıları sever ki tüm sıkıntılar empati eksikliği ve dolayısıyla vicdan yoksunluğundan ortaya çıkar.
Sokak hayvanlarına-tüm insanlara- YAŞAYABİLECEKLERİ ortam oluşturmaya çalışanları mahallenin delisi olarak adlandırmayacak çocuk ve büyükler yeşerir böylece.
Belki! En değersizin en değerli hale geldiği günümüzde hatırlayış olur bu kitap bize.
Okuyalım lütfen!
