Postmodern roman, okuması ve anlaması oldukça zor bir tür. Zamanın, karakterlerin ve olayların iç içe geçmiş olması okurken dikkat gerektiriyor. Bu sebeptendir ülkemizde bu türün okuyucusu az, türe aşına olmayanlar da genellikle yarım bırakıyor.. Bu türün günümüzdeki yazarlarından Hasan Ali Toptaş oldukça başarılı.
Her ne kadar okurken zorlasa
üst seviye postmodernizm içeriyor. Kitapta 14. bölüme kadar birbiriyle alakası olmayan fantastik ve gerçeküstü olaylardan bahsediliyor. Sonrasında, kitap daha ilgi çekici olmaya ve gerçekçi bir konu üzerinde durmaya başlıyor. Bana kalırsa, bu kitabı okumaya 14. bölümden başlanmalı. Yoksa ne anlatıldığını anlamlandıramayınca, kitabı bırakmak çok olası. Kitabın konusu, bir yazarın yazmaya başlamadan önce hangi hikayeyi yazacağına karar veremeyip aklındakilerin hepsini kağıda dökmesinden oluşuyor. Son iki bölümde (18. ve 19.), asıl yazmak istediği konuya başlıyor ve bu konu bana göre efsane. Hatta, kitabın bütün bölümleri keşke sadece bu konu üzerine yoğunlaşsaydı. Son iki bölümdeki konu, kitabın değerini yücelterek baştan başlama isteği uyandıracak kadar muhteşem. Üstelik kitabın son cümlesi yarım kalıyor ve kitabın ilk sayfası açıldığında cümlenin oradan devam ettiği görülüyor. Kitabın bitmeyişi ve başa döndürerek yeniden okumaya yöneltmesi oldukça heyecan verici ve ilginç bir teknikti.
Hasan Ali Toptaş Denizlili ve tam manasıyla bir beyefendi. Söyleşilerinde sakin ve iyi niyetli konuşmaları ile naif kişiliğini belli ediyor. Hiçbir şekilde popülarite uğraşısı olmadan, kitaplarının henüz kendisi hayattayken baskı sayısının yüksek değerlere çıkarak, yabancı dile de çevrilmiş olması ve önemli bir Alman gazeteci yazar olan Stefan Weidner tarafından "Sadece Hasan Ali Toptaş okumak için bile Türkçe öğrenmeye değer" denmiş olması, bu yazarla tanışmak için yeterli nedenler bence.
O kadar çok kitap okudum fakat ilk defa ne okudugumu anlayamadığım bir kitap oldu. 50 sayfa dayanabildim sonra ne anlatiyosun sen ya diyerek bıraktım :)
Klasik Hasan Ali Toptas romanıydı. Masal tadında hüzünlü güzel bir kitap. Postmodern akımın en güzel örneklerinden. Okuyacak arkadaşlara tavsiyem konsantre olarak fazla uzatmadan bitirirlerse iyi olur.
Hasan Ali Toptaş Uykuların Doğusu' nda kelimelerle oynayıp hikaye içindeki hikayeyi anlatmış. Kalemi eline aldıktan sonra hayal dünyasının nasıl canlandığına ilişkin birbirine bağlanan olayları, cümlelerin akışındaki kelimelerin büyüsüne bırakarak sona vardırıyor. Camın yanında oturuyor ve camın gerisinde kalan dünyayı farklı zaman mekan ve kişilerde tekrar ve tekrar kurguluyor. Hikayenin başında mı ortasında mı sonunda mı olduğunu sorgulamadan sandala binip suların akışına bırakıyo hayl ile gerçeğin karışımını. Bir hayalde varolan semtler, evler, evlerin içinde yaşayan kişiler dönüp dolaşıp birbirine anlattırıyor kendi hikayelerini. Haydar, esrarengiz kuş, cebrail dede ve dayı sırtlarına yükledikleri kelimeleri yazara emanet edip kitabın sayfalarına serpiştirmesi için emanet ediyorlar.
Okuru yanı başına katıp işbirliği içine sokan bir roman bu. Yani her şeyi yazar (ki bu romanda yazar aynı zamanda anlatıcı) bir bir ilk elden anlatmıyor. “Ey okur, gel ve benim anlatmadığım yerleri sen doldur” diyor. Ben de öyle oturdum romanın başına. Allahtan yazar, masalsı bir hali olsun diye öykülemeci bir üslupla yazmış, kendisiyle işbirliği
