Toptaş'ın kalemini ilk okuduğum kitabı olan Gölgesizler'den beri severim.
Sanat eserininse sanatçıya değil, o elden çıktıktan sonra artık sanata ait olduğuna inanırım.
Toptaş okurken gerçek mânâda rahatsız oluyorum. Kelimeler arasında öyle konulara yer veriyor ki, ne anlatıyor bu adam, deye sorulsa anlatılamaz. Ancak okunarak hissedilebilir -belki-.
Bu kitaptan aldığım temel iletiye gelince: Anadolu'da dünyaya getirdikleri çocukların her türlü hakkının kendisine ait olduğunu sanan babaların ne çeşit insanlar yetiştirebileceği.
Onurunu zedele, özgüvenini kır ve izle kendinden bir tane daha meydana gelişini.
Karakter tam olarak böyle bir tıp.
Toptaş diğer kitaplarında da bu şekilde toplumsal ve -kültürel- sorunlara değiniyor. Ama basit bir şekilde değil.
Peyniri poğaçanın ortasına koymuyor da hamuruna karıştırıp yoğuruyor.
Rahatsız edici bir kitap. Kötü yazıldığı için değil, iyi yazıldığı için
