"...'Bize gülüyorlar' dedi Alfred. 'Burası küçük, gülünç, önemsiz, ayrıntılarda boğulmuş bir ülke, ama sırf savaşa girmedik diye böbürlenip duruyoruz; halimizden fena halde hoşnuduz. Oysa bana sorarsan, bir savaş bize çok iyi gelirdi. Yumuşadık, çürüdük; tıpkı olgunluk dönemini çoktan geride bırakmış bir armut gibi.'..."
«Duygusal ruh, yaralayan ama bedeni öldürmeyen bir sarsıntı yaşadığında, beden iyileşirken ruh da onunla birlikte sağalır gibidir. Ama bu yalnızca görünüşte böyledir. Aslında bu, sonradan edinilmiş alışkanlık mekanizmasından başka bir şey değildir. Ruhta açılan yara yavaş yavaş kendini hissettirmeye başlar, tıpkı korkunç acısı ancak zamanla derinleşen, yoğunlaşan, sonunda bütün varlığı dolduran bir darbe gibi. Ve biz artık iyileştiğimizi, atlattığımızı düşünürken, işte ancak o zaman, korkunç yan etkilerin en zalim çehresiyle karşı karşıya geliveririz.»
Savaş ne zaman biter?
"Sonra, savaş sona erdi; bazen, sonsuza kadar süreceği duygusuna kapılmış olsak da, gerçekten bitti. Geçmişteki savaşlar hep bu duyguyu uyandırmamış mıdır? Savaş, Nagazaki ve Hiroşima'ya atılan iki bombayla bitmişti, ama o sıralar, çoğumuz bu iki bombanın, daha önce olanlardan, yaşananlardan çok daha kötü olduğunu kavrayamadık. Japonya'nın belli başlı şehirlerini zaten yerle bir etmemiş miydik? Bunda da gayet haklıydık elbette; Pearl Harbor'ı bombalamanın bedelini ödemişlerdi. Evet, savaşın sona erdiğine memnunduk, sonunda gerçekten bittiğine... ama sonra, savaş sonrası dönem başladı ve işler hiç de beklendiği gibi düzelmedi. Savaş sürerken bizden gizlenen, akıl almaz dehşet haberleri yağıyordu şimdi. Toplama kampları, örneğin. Hayır, ilk başta hemen "kavrayamadık". Bunlar öyle kolayca "kavranabilecek" dehşetler değildi, o kadar: Zamana ihtiyacımız vardı."
Sayfa 180Kitabı okudu