Yaşam akacak böyle böyle… Bir gün bakacağım yaşlanmış biri var benim yerimde. Okullar bitmiş, aşklar sona ermiş. Ben, hep içinde olduğum anın dışındaydım nedense… Ya gerisinde, ya ilerisinde. Ama şu anın içinde değilim. Neden?
Sayfa 16 - Can Yayınları İkinci Baskı 1988Kitabı okuyor
Fenerbahçe'liyim ben. Nedeni yok bunun. Öyle işte. İlkokuldan başladı bu.
30 varım ama 31 yokum. 30+1 yaşlandık..
KENDİME NASİHAT
Hayat tek şerit giden bir yol değil. Dönemeçleri, yokuşları karşıdan gelen arabaları olan yorucu bir yolculuk. Menzile odaklanma sadece yolu sev. Molaların, frene basmaların, karşına çıkan kırmızı ışıklar seni durdurmasın.
Sen nasıl biri olursan çevrende öyle insanlar biriktirirsin. Yakınında olanların sana yaptığı haksızlıklar için üzülmeden önce kendi mahkemeni kur. Hayatının savcısı ol. En acımasız soruları herkesten önce sen kendine sor. Duyacağın cevaplara hazır ol!
Mutluluğu sebeplerde arama. "Şu olursa çok mutlu olacağım" diye başladığın her odaklanma sana sadece artı stres kazandırır. Hayatının amaçlarını ve çabalarını sev, sonuçlar hediyesi olsun.
Çevrende omuzlarını düşürecek kişileri tutma. Eleştiri ile hadsizliği karıştıran ve negatif enerjileri ile yolunu tıkayan herkesi çıkar hayatından.
Affet! Kendini affederek başla başkalarını affetmeye.
Kendin olmaya çalış. Başka hayatları taklit ederek ancak kendini kandırırsın. Seni olduğun gibi seven insanlarla daha mutlu olacaksın, n'olur bunu unutma!
Bencillik ile bireyselliği karıştırma. Kendi hayatını merkeze koyarak başkalarına haksızlık yapma. Senin hakların senin ihtiyaçların senin mutsuzlukların senin isteklerin yok sadece, bunu aklından çıkarma!
Ölüm gerçeğini unutma! Bir gün ansızın tüm planların yarım kalacak. Belki taze aldığın ekmeği yemeden gelecek ölüm, belki bir duş almaya bile fırsatın kalmayacak.
Yanılmaktan korkma. Eline yüzüne bulaştırdığın ne varsa nişan gibi taşı boynunda. Onlar senin tecrübelerin, büyümelerin, olgunlukların olacak çekinme!
Öyle diyorlar
Sıcaklar ne zaman dayanılmaz bir hal alsa, Ali Ulvi Kuru- cu'nun hâtıratında aktardığı şu olay aklıma gelir, gülümserim.
Henüz evlenmemiş genç Ali Ulvi, bir gün Medine'deki evlerinden öğle namazı için Mescid-i Nebevi'ye çıkarken, annesine dışarıdan bir şey isteyip istemediğini sorar. Annesi "Bir ihtiyaç yok oğlum" der.
Hava fena halde sıcaktır. Namazdan dönünceye kadar sırılsıklam olmuştur Ali Ulvi; bir duş alır, öğle uykusu için kıyafet değiştirir. Tam yatağına uzanacağı sırada annesi içeriden seslenir: "Oğlum, ekmek lazım!"
İçten içe annesine sinirlenir Ali Ulvi. "Be mübarek kadın" der, "Namaza çıkarken söyleseydin bunu. Üstelik sordum sana!" Kalkar, yeniden giyinir, mahallelerindeki ekmekçiye gider.
Ekmek yapan usta, 70'li yaşlarda bir ihtiyardır. Müthiş sıcağın altında, kızgın fırının başında çalışmaktadır. Ali Ulvi, adamın halini biraz seyrettikten sonra, ekmek hazırla nırken sohbet açmak için "Hava da ne kadar sıcak, değil mi efendim?" der. Fırıncı bir yandan ekmeği yapmaya devam ederken, gülümseyerek Ali Ulvi'ye bakar. Cevabı, bilgelik ve tevekkülle yoğrulmuş iki kelimeden ibarettir: "Öyle diyorlar"
Sayfa 122
Su taşıyorum sanırken baktım testi kırıkmış
Sadettin Ökten'in bir sözü var:
"biliyorsunuz en büyük fakih kalbinizdir" der.
Ben bu sözü alıp alıp kalbime danışıyordum bazı şeyleri. Sonra bir şeyi farkettim yine kendimce. Fakih bir kalbim var mı, bunun için çabaladım mı ki!
Nasıl olur fakih bir kalp? Kalbime incelik öğretmeliyim o halde. Ona güvenecek kadar arı, duru olması için çabalamalıyım. Fakih bir kalp olmak için kaç fırın ekmeği yeterli. Haydi Hıdır sıva kolları, seferde sanırdın kendini, düş yola...
🌾