Bağımlılıktan nefret ettim. Gitmemi, terk etmemi engeller diye. Ne bir maddeye ne de bir insana bağlandım.
Ne yapmak istediğini bilmiyorsan, ne yapmamak istediğini düşün.
Gözlerinin içine baktım beni bilsinler diye. Kadınlardan bunu bekledim. Birisi gelip,"Evet, ben seni tanıyorum." desin diye bekledim. Ve o kadına aşık olacaktım. Sırf bu sihirli gün için bir sürü diyalog hazırlamıştım kafamda. Ama sonra anladım ki böylesine insanlar yoktu. Olsalar bile kitap okumuyorlardı.
Bazen tamda hissettiğim.
Ne istediğimi, ne hissettiğimi düşünemiyordum. Sadece biliyordum. Dar bir koridorda yürümek gibi. Ve her adımda, arkandan bir kapının daha kapandığını duymak gibi.
Kayra yazsaydı bu şarkıyı, şöyle söylerdi: "Ne olursa olsun, ölmeye mecbursun!" Ve ben ona yanıt verirdim:
"Ölmeye hepimiz mecburuz! Kolaysa yaşamaya mecbur ol!"
Sayfa 506Kitabı okuyor
Damarlarından yalan akıyordu.
Hayatımızı bizden başkası mahvetmemişti.
Her şeyi bildiğim için vasiyetimde tek bir cümle olacaktı:
"Beni yüzüstü gömün. Çünkü yeterince gördüm!"