Bu mersi de niçin? diye sordum.
-Aldığım paralar için.
Ama ben sizi soydum, soğana çevirdim. Düpedüz paranızı çaldım. Bu «Mersi» de ne oluyor? -Çalıştığım başka yerlerde bunu da vermezlerdi.
Vermezlerdi, ha? Çok tabii. Ben şaka ettim. Size çok iyi bir ders verdim. Size, hakkınız olan bütün paranızı, seksen rublenizi vereceğim! İşte paranızın hepsi şu zarfın içinde duruyor. Ama, insan bu kadar da pısırık olabilir mi? Niye isyan etmiyorsunuz? Niçin protesto etmiyorsunuz? Niye susuyorsunuz? Bu dünyada insanın dişli olmaması mümkün mü? İnsan böyle pısırık olabilir mi? Kızcağız boynunu bükerek gülümsedi. Ben onun yüzünde «olabilir!» karşılığını okudum. Kendisine verdiğim, bu sert dersten ötürü ondan özür diledim ve onun büyük şaşkınlığı arasında, kendisine kesintisiz, tastamam, seksen rubleyi verdim. Kızcağız ürkek ürkek teşekkür etti ve çıktı. Ben de, onun arkasından bakarak düşündüm: Şu dünyada güçlü olmak ne kadar da kolaymış!
1883
Sayfa 120
Gerçekten faydalı olmak istiyorsan gündelik çalışmaların dar çemberinden çıkıp hemen kitle üzerinde tesirli olmaya gayret etmelisin! Her şeyden önce yüksek sesli, hareketli bir propagandaya ihtiyaç var. Neden sanat ya da mesela müzik aslında bu kadar canlı, populer ve güçlü? Çünkü müzisyen ya da şarkıcı birdenbire binlerce kişinin üzerinde tesir bırakabiliyor. Ah, sanat ne hoş! -diye devam etti düşünceli düşünceli gökyüzüne bakarak.- Sanat insanı kanatlandırır, uzaklara, çok uzaklara götürür! Pislikten, küçük çıkarlardan bıkan, isyan eden, aşağılanan, öfkelenen herkes huzuru ve tatmini ancak güzel olanda bulabilir.
Kralların en iyi en kutsal haklarından biri bağışlama hakkıdır. Bir zamanlar ben de insanları bol bol bağışladığım için kendimi kral gibi hissederdim. Kimseyi suçlamazdım, herkesi hoş görürdüm, sağa sola içimden gelerek af dağıtırdım, başkalarının bir şeylere isyan ettiği, iyice çileden çıktığı zaman ben alttan alır, karşımdakini yatıştırmaya çalışır, öğüt verirdim. Ömrüm boyunca aralarında bulunduğum insanlara yararlı olmaya çalıştım; aile bireylerimin, öğrencilerimin, arkadaşlarımın, evdeki hizmetçilerin suyuna gittim.... Ama artık kral değilim kölelere yaraşır bir şey oluşuyor ruhumda. Gece gündüz kötü düşünceler dolaşıyor, içimde şimdiye dek bilmediğim duygular yer etmiş durumda, insanlardan nefret ediyor, onları küçük görüyor, öfkeleniyor, isyan ediyor, korkuyorum. Başkalarına karşı aşırı derece katı, kuşkucu davranıyorum; sinirli hırçın geçimsiz bir adam oldum........mantığımın işleyişi de değişti.... Kafamda oluşan düşünceler içindeki duygular değerlendirmelerimin değişmesinden ileri geliyorsa değerlendirmelerimin değişmesinin sebebi ne? Bütün dünya bozuldu da yalnız ben mi iyi kaldım, yoksa önceleri kör, aşırı bir umursamazlık içinde miydim?
Sayfa 346
Merhaba 1k okurları!
Anton Çehov'dan okuduğum ilk kitap. Ve uzun zamandır okumak istediğim 
Altıncı Koğuş kitabını da bu kitabın içinde okumuş oldum. Yani 'bir taşla iki kuş vurmuş' oldum.
Altıncı Koğuş 'u 
Doktor Çehov'dan Öyküler 'dan okurken alıntılarımı paylaştım ve bütün alıntıları Altıncı Koğuş gönderisinin yorumuna link olarak bıraktım. Kendimce bir
Üçüncü veba salgını 1855’te Çin’in Yunnan ilinde başladı ve Huilerin -İslamı uygulayan Çinliler- ve diğer Müslüman etnik grupların ayaklanması olmasaydı muhtemelen orada kapalı kalacaktı. Dungan İsyanı diye bilinen bu ayaklanma 1862’de başladı ve on beş yıl sürdü. Çatışmanın yarattığı mülteci dalgaları, çoğunlukla Çin’in daha yoğun nüfuslu yerlerine doğru giderek ve hastalığın 1894’te birkaç hafta içinde 60,000 kişiyi öldürdüğü felâket bir salgının patlak verdiği Şanghay ve Kanton gibi limanlara ulaşmasıyla sonuçlanarak vebayı da kendileriyle birlikte götürdü.
