Kralların en iyi en kutsal haklarından biri bağışlama hakkıdır. Bir zamanlar ben de insanları bol bol bağışladığım için kendimi kral gibi hissederdim. Kimseyi suçlamazdım, herkesi hoş görürdüm, sağa sola içimden gelerek af dağıtırdım, başkalarının bir şeylere isyan ettiği, iyice çileden çıktığı zaman ben alttan alır, karşımdakini yatıştırmaya çalışır, öğüt verirdim. Ömrüm boyunca aralarında bulunduğum insanlara yararlı olmaya çalıştım; aile bireylerimin, öğrencilerimin, arkadaşlarımın, evdeki hizmetçilerin suyuna gittim.... Ama artık kral değilim kölelere yaraşır bir şey oluşuyor ruhumda. Gece gündüz kötü düşünceler dolaşıyor, içimde şimdiye dek bilmediğim duygular yer etmiş durumda, insanlardan nefret ediyor, onları küçük görüyor, öfkeleniyor, isyan ediyor, korkuyorum. Başkalarına karşı aşırı derece katı, kuşkucu davranıyorum; sinirli hırçın geçimsiz bir adam oldum........mantığımın işleyişi de değişti.... Kafamda oluşan düşünceler içindeki duygular değerlendirmelerimin değişmesinden ileri geliyorsa değerlendirmelerimin değişmesinin sebebi ne? Bütün dünya bozuldu da yalnız ben mi iyi kaldım, yoksa önceleri kör, aşırı bir umursamazlık içinde miydim?
Sayfa 346
·
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.