Mona Roza
Mona Roza, siyah güller, ak güller
Geyvenin gülleri ve beyaz yatak
Kanadı kırık kuş merhamet ister
Ah, senin yüzünden kana batacak
Mona Roza siyah güller, ak güller
Nasılsın, diyorum, hayat nasıl gidiyor? Bakışı yumuşuyor. Gülümsüyor. Hayat aynı, diyor, ama ben kendi hayatımı değiştirmeye karar verdim. Kendime bir nişan yüzüğü aldım. Şimdi nişanlanacağım kızı arıyorum.
Ölüm ey ölüm ey yaşayan ölüm
Heybetli ölüm zalim ölüm
Gözyaşlarım ruhumun kanı
Islatıyor toprağı şu son defa
Beni öpen toprağı ey gözyaşlarım
Akın amansız acımın yoluna
Varsın şu dünya sarsın seni
Ey yakışıklım sarsın seni yüzük misali
Varsın o olsun bize nişan yüzüğü
Sayfa 28
Kadının nişan yüzüğünüe bakıyordu "keşke dedi keşke o taksaydı bu yüzüğü bana" dedi içinden.
Bir kez daha gözleri etrafta gezindi onun yeşil gözleriyle buluştuğunda ayırmadan gözlerini son kez baktı.
Adam gözlerini yumdu anlamıştı evet kadının hislerini artık biliyordu.
Fakat ikiside o an bir şeyi daha anlamışlardı...
"Artık herşey için çok geçti"
Atilla
Ancak Valentinian’ın kız kardeşi Honoria, 450 yılının bahar aylarında abisinin kendisini ittifak uğruna Roma’daki senatörlerden biriyle nişanlanmaya zorlaması üzerine, Hun imparatoruna yardım çağrısında bulunan bir mektupla birlikte bir de nişan yüzüğü gönderdi. Abisinin planlarına bozmaya sadece Attila’nın kudretinin yeteceğini düşünüyordu. Her ne kadar Honoria bir evlilik teklifinde bulunmamış olsa da, Attila, yardım çağrısını, bu şekilde yorumlamayı tercih etti ve çeyiz olarak da, Hunlardan kaçan Gotlar, Vandallar, Alanlar ve diğer kabilelerle dolu Galya’yı, diğer bir deyişle neredeyse Batı Roma’nın yarısını istedi. Durumdan haberdar olan Valentinian, kız kardeşini sürgüne yollarken, annesi de Attila’ya sözde evlilik teklifinin geçerli olmadığını söyleyen hakaretamiz bir mesaj gönderdi. Attila, ikna olmamıştı. Kısa bir mesaj yollamakla yetindi: ‘Benim olanı almaya geleceğim!’
Timaş YayınlarıKitabı okuyor
“Zeytin ağaçları, söğüt gölgesi,
Bende çıkar güneş aydınlığına.
Bir nişan yüzüğü bir kapı sesi.
Seni hatırlatır her zaman bana.
Zeytin ağaçları, söğüt gölgesi!''
...Sezai Karakoç/monna rosa
Sayfa 66Kitabı okudu
