''Her yıl,bahar Ağrıdağının üstüne yürürken,dağın yamacındaki Küp gölünün kıyısına o yörenin tekmil çobanları gelirler,kepeneklerini gölün bakır rengi toprağının,kırmızı çakmak taşı kayalıklarının üstüne serip halka olup otururlar. Çobanların her yıl sayısı değişir. Tanyeri ışırken bellerindeki kavallarını çıkarıp Ağrıdağının öfkesini hep birden
Sayfa 97Kitabı okudu
Barakmuslu Mezarlığı
Kuş uçmaz, kervan geçmez, karanlık tuttu yolları
Gözün gönlün kararmış sen nasıl gecesin hey gidi
Buğdaysız, çavdarsız kara ekmeğe benzersin
Yıldızların, hani yıldızların, çiçeklerin nerdeler
Kalbin neden durmuş rüzgarı kesilmiş değirmen gibi
Suya indi çakallar, suya indi söğüt dalları
Barakmuslu mezarlığı kımıldanır
Kavak istikametinde yürürken kenarda yaşlı bir ağacın gövdesine yaslanmış, ayaklarını yola doğru uzatmış bir askere rastladık. Herhalde geri dönen Osmanlı ordusunun yorgun nefererinden biriydi. Beş on adım kala kayıtsızlığı bizi şaşırttı. Hatta subaylarımızın öfkelendiğini bile fark ettik çünkü yol verilmeye, selamlanmaya alışkındılar. Öyleyse düzenli bir şekilde geçmek isteyenlerin ayaklarına, yıkılmış bir mezar taşı gibi dolanan bu askere ne oluyordu? Yanına yaklaşınca bunun bir ölü olduğunu anladık. Fakat ölüm ona hiç yakışmamıştı.
Sayfa 397Kitabı okudu
Hey gidi günler...
Deprem sonrası, bütün bir Ramazan'ı da içine alan 40 günü Van'da geçirmiştim. Ramazan yine böyle sıcak günlere denk geliyordu. Bir gün öyle bir yağmur yağmıştı ki aman Allah'ım. 15 metrelik kavak ağaçlarının rükuya ve secdeye gittiğine ben o gün şahit oldum. Abartmıyorum, ağaçlar yarı bellerine kadar eğiliyor, sonra doğruluyor, tekrar eğilip
Ne yaşlı bir kavak gibi son deminde üşüyen babamı
Ne yaprak yaprak düşleri savrulan anamı
Ne bin yıllık kavgamızın bağbozumunu
Ne bir akşam vakti yanan denizin ufkunu
Ne beyninin yüreğinin ve gövdesinin
Bütün kapılarını araladığım üç aylık karımı
Ne de karımın karnında yatan yarı canımı
Bırakıp da düşmek içeri dostlar koymadı
Sizi parlaklığa asıp gitmek kadar
Sayfa 26Kitabı okudu
