Gerçekte zamansızdır yaşam; geç başlamak, her zaman, geç kalmak değildir.
Figüran gibi algılanır ölen; hâlâ yaşıyor olduğu için kendini başrol sayanlarca. Nitekim yönetmenin belli olmadığı oyunda, herkes kendine başrol biçebilir.
Denizdeki balığın mutluluğuna karşılık akvaryumdakinin mutsuz olduğunu kim savunabilir ki? Kim, kafesteki kuşun daldakine imrendiğini söyleyebilir? Kafesteki kuşu azat etsen de dönecektir asıl özgürlüğüne. Salarsan akvaryumdaki balığı okyanusa, katili diye bakacaktır sana... Özgürlük, güven duygusundadır: İsteyerek ya da tersi, yaşam alanımız neresi ise biz canlılar oralı oluruz çoğunlukla...
Genç yaşta “eli sıkı” olmak, geleceğe yatırım olarak görüldüğünden “tutumluluk” adını alır. Yaşlılıkta eli sıkı olana ise “pinti” denir: Oysa yaşlılıkta pintilik, gençlikte tutumlu olanın, bu alışkanlığından vazgeçememesinden başka bir şey değildir...
Masumlar da er geç öleceğine göre, caniye müstahak en ağır ceza “ölüm” olamaz!
Eğer amaç, onun yaşamına vaktinden önce son vermek suretiyle özgürlüğünü kısıtlamaksa eceli ile öleceği zamanın biliniyor olması gerekirdi: Oysa kişinin ölüm vakti, fiilen öldüğü andır; ertelemek ya da öne almak söz konusu olamaz. Bununla birlikte, tehdit unsuru olan kişi için ceza olarak, başımıza gelmesini en son isteyeceğimiz felaketi arzularız: Bu da caniye ceza olarak idam talep ediyor olmanın, başa gelmesi en son istenecek felaketin; onursuz ya da utanç içinde yaşamak değil, ölmek olduğunu gösterir...
Vicdan
Yaptıkların karşısında çektiğin vicdan azabı mı rahatlattı yüreğini? Oysa sadece azap çektiği için kendini affetmek, vicdanın bir oyunudur.
Mutluluk
Basit kötülerden mutsuz olan, aynı basitlikteki iyilerden mutlu olamaz. Bunun tersi de geçerlidir; basit iyilerden mutlu olan, basit kötülerden mutsuz olmaz...
İhtiyaç duyulanı, daha çok ihtiyacı olana vermektir cömertlik; ihtiyaç duyulmayanı vermek, kibir getirir...
İtiraf, kaybedilmiş güveni tamir etmede kullanılan bir jokerdir.
Dinlemek, söz sırası gelene kadar sabretmektir…
Yarın saygı görecek düşünürün bugün aşağılanması, insanlık tarihinin âdetlerindendir.
Kandırmak, en azından egonun güvenliği için hayati ihtiyaçlardandır. Kimi başkalarını kandırmakta ustalaşır, kimi kendini... Ahlaki bir düşüştür bu. İkisini aynı anda yapmaksa; çöküş…
Her şeyi unutturan zaman, bir tek yalnızlığı güncel kılar…
Kimi acılar, dindikleri zaman daha yakıcı olurlar...