Birden, atamadığı bir hüzün çöker üzerine. Kimseyle konuşmaz olur. Yemeden içmeden kesilir. Sanki hiçbir şey görmez, hiçbir şey duymaz.
📚| Kayığım Rosinha, José Mauro de Vasconcelos
Özgürdü. Bir eşek arısının vızıltısından küçük bir yaprağın doğuşuna dek güzelliği görmekte özgürdü. Gökyüzü bütün yıldızlarına kavuşmuştu, rüzgar da okşayışına.
Sayfa 215Kitabı okudu
Sen mi delisin? Ağaçları anladığın, nesnelerle konuştuğun için mi? Ne sersemlik! Asıl deli Tanrı'nın şiirini yitiren, yüreklerini katılaştıran ve artık birbirlerini bile anlamaktan yoksun öbür insanlardır, onlardır deli olan.
Sayfa 205Kitabı okudu
Bütün insanlar böyle anlardan geçerler, sevgi gereksinen gerçek birer çocuk oldukları anlardan.
Sayfa 176Kitabı okudu
Hayat hala güzelse ve sana sunacak bunca güzel şeyi varsa bu kadar umutsuzluk niçin?
Sayfa 175Kitabı okudu
Kendini savunmak bir yere götürmüyordu kişiyi ne de düşlediklerini anlatmak.
Sayfa 140Kitabı okudu
Çünkü beyinler, unutulmuşluğun uçurumlarına belleksiz ve şarkısız sürekli bir ölüme gömülmüş gitmiştiler.
Sayfa 139Kitabı okudu
Hiçbir zaman kendisinin olmamış bir şey, kısacık süren dirilişini de yanına alarak yola çıkmıştı. Bundan böyle geceler daha uzun olacak gündüzler iki sonsuz paralel gibi ilerleyecekti, hiç kesişmeden.
Sayfa 125Kitabı okudu
Kum bir hayat tohumu, sonsuz ve açıklanmaz, karmaşık ve kasvetli bir hayat gibi düşüyordu.
Sayfa 113Kitabı okudu
"Konuş Rosinha! Dona Rosinha, yalvarırım, konuşsana Tanrı aşkına! Ben de deli olduğuna inandırılmak gereğini duyuyorum..."
Sayfa 112Kitabı okudu