Yüce Rabbimiz, insanı yaratırken ona kendi rûhundan üflemiş ve onu diğer varlıklardan daha şerefli kılacak nice mânevî kabiliyet ve istidatla zenginleştirmiştir.
Nefis mücadelesi, insanın kendisini tanıması ile başlar.
İslam, insan hayatını tanzim eden, ona belli prensipler koyan ve gelişigüzel bir hayata aslâ müsamaha etmeyen bir dindir. Bu yönüyle Batı, kendi kurmak istediği sistemle her an çatışan İslâm'ı sevmez.
Bu aslında bir toplumun intiharıdır.
Gençliğimizden sadece şikâyet etmek yerine, gençliğimizin neden bu hâle geldiğini/getirildiğini anlamak için "gençlik dizilerine" bakmamız yeterli olacaktır. Neredeyse bütün televizyon kanallarında, gençlik dizileri var ve bu dizilerin hepsi de aynı tema etrafında dönüp duruyor: Kız peşinde koşturan erkekler, erkek peşinde koşturan kızlar! Âilesini aldatanlar, sahtekârlık yapan tiplemeler...
O hâlde öncelikle içimizin buzlarını eritelim, yanalım ve başkalarını da bu sevdâ uğruna tutuşturalım.
İnsanın içinde dert ateşi varsa, bir başkasına da o ateşi vermek için uğraşır. İçi buz tutmuş bir insanın, başkasına vereceği sadece soğuk alevdir. Kendisi gibi, insanları dondurur, kabuğuna çeker.
Derdimiz insan... Dâvâmız adına, o insanın "güzel", "iyi" ve "kaliteli" olması, birinci gâyemiz...
Arada bir durup düşüncelerimizi süzgeçten geçirmeye, duygularımızı tahlil etmeye ihtiyaç var. Gönlümüzü, Kur'ân ve Sünnet perspektifi ile buluşturmaya; yolumuzu sâlih ve sâdıkların meclisiyle birleştirmeye muhtacız.
Malını infak eden, canını kurban etmeye hazırdır!
Mal ve canını Allah yolunda feda eden kimseye, Rabbimiz, rızasını ve cennetleri vaad etmektedir. Zaten bir gün vereceğimiz mal ve can ile sonsuz bir hayatı kazanmak varken, fanî dünyanın kölesi olmak niye?