İnsan artık ihtiyaç duyduğu için tüketmiyor, tüketmeye ihtiyaç duyuyor.
Reklâm bizi [...] tek tip bir düşünce biçimine sahip olmaya iterken, tek tipleşmekten keyif alan bir tüketici kitleye benzetmek ister. Bize bir yandan "Bunu satın alın, çünkü bu bambaşka bir şey!" Derken, diğer yandan da: "Herkes bunu alıyor siz de alın!" Demektedir.
Bizler hâlâ diğerlerinin sahip olmadıkları şeyleri istiyoruz.
Tüketim toplumu ne kadar ödüllendirici bir sistemse o kadar da baskıcıdır.
Reklâm hem insanın içini daraltmaya hem de onu rahatlatmaya çalışır. İnsanın bütün arzularını gerçekleştiriken, bir yandan da onu düş kırıklığına uğratır.
İnsan sürekli bir şeylerin eksikliğini hisseder, gördükleri varla yok arası nesneler, hissettikleri varla yok arası arzulardır.
Eğer reklâmlar bizi bir şeylere "yabancılaştırıyor" ya da "kandırıyorsa" bunun nedeni kullandığı temalar, sözcükler, görüntüler değil; bizden söz etme, tanıtma biçimi ve bize gösterdiği ilgidir.
Nesneler sahip olunmak ve kullanılmak değil, yalnızca üretilmek ve satın alınmak gibi bir amaca hizmet ederler.
Bizler sahip olmak istediği nesneleri bir türlü satın almayı başaramayan insanlara benzemekteyiz.
Hiç durmadan ilerlemeye programlanmış bir sistemin düş kırıklığına yol açması kaçınılmaz gibidir.