Hani bazen biri vardır, en büyük kötülüğü kendine yapan. Öyle deriz, ne yaptıysa, kendine yapıyor. Yahut bizizdir o, öyle derler, hâlbuki ne kadar iyi biriyizdir eskiden, ah ki ne ahtır vesaire. Hakan Şenocak, "Ne yaşıyor ne de ölüyordu. Yığılmak istiyordu. Dökülmek, kaybolmak, yok olmak istiyordu. İçindeki çatışma bitsin istiyordu."
Bu görüş sonuncu görüşdü daha
"Bu gün ayrılırıq" deyib gəlmişdin.
Bəs niyə mənimlə son ayrılığa
Ən gözəl donunu geyib gəlmişdin?
Bəs niyə o cürə gözəldin onda?
İndi bunu necə yozum bilmirəm.
Bəlkə də son dəfə mənim yadımda
Gözəl qalmaq idi arzun, bilmirəm.
Bir sevgi yarımçıq qırıldı o gün
Yağış da kəsildi, bulud da getdi.
Bir qızla bir kişi ayrıldı o gün,
Hərəsi bir yana üz tutub getdi.
O qızdan gözəl qız tapılmaz daha,
Daha o kişidən igidi yoxdur.
Amma bu dünyada xoşbəxt olmağa
Daha heç birinin ümidi yoxdur.
Ramiz Rövşən
Benim şu hayatta yaptığım en iyi 2. iş.
Ki beni bilirsin kendimle ilgili çok hoş düşüncelerim yoktur.
Benim şu hayatta yaptığım en akıllıca iş; oltamın ucuna uçurtma takıp gökyüzü avlamaktır.
Benim şu hayatta yaptığım en iyi sonuncu iş; kafamı duvarlara çarpıp çarpıp nihayet anlamaktır.
Diyeceğim o ki kan revan bir ahmaklıktır.
Benim şu hayatta yaptığım en iyi 3. iş.
Ne çıkar sarsan yaramı? Sarmasan öldürsen ne çıkar? Ben çoktan tükürmüşüm ciğerimi. Nefes olsan ne çıkar?
Benim şu hayatta yaptığım en berbat 98.iş; Almak seni.. Çoğaltmak.. Kendime katmaktır.
Benim şu hayatta yaptığım en berbat 99.iş; tutup seni düşlerime yakıştırmaktır.
Ne çıkar rüyalarıma girsen? Rüyalarımdan gitsen ne çıkar? Ben çoktan ağlamışım gözlerine, görmüyorum artık seni.
Sen var olsan ne çıkar? Olmasan ne çıkar?!..
Yaşamında, genel çizgilerinde, üç tür 'şey'le karşılacaksın
1) Gelip geçmiş şeyler.
2) Gelip geçmemiş şeyler.
3) Gelmeyip geçmiş şeyler.
Bütün 'şey'lerin, geçmiş ya da geçmemiş, ya da hiç gelmemiş olacak.
(Dördüncü durumla 'mantık' sırası içinde sonuncu olması gereken 'şey'lerle ise, hiç karşılaşamayacaksın
4) Gelmeyip geçmemiş şeyler...
"Kendimi hiçbir zaman ikinci derece bir rolde göremiyordum. Gerçek hayatta en sonuncu kademeye isyansız katlanabilmem bu yüzdendi."
Fyodor Dostoyevski
İçindən nə qədər yıxılar adam?...
Yoxundan nə qədər yıxılar adam,
Heçindən nə qədər yıxılar adam.
Ayağı dolaşıb qanadlarına,
İçindən nə qədər yıxılar adam..
Nə qədər oturub siqar piləyər,
Nə qədər Allahdan kömək diləyər,
Nə qədər özünü boyayar qana,
İkinci dereceden bir rolü kendime hiç yakıştırmaz, bundan dolayı sonuncu olmaya gönül rahatlığıyla katlanırdım. Ya kahraman olacak ya da çamura batacaktım, ikisinin ortası yoktu. Beni mahveden de buydu ya!.. Çünkü çamurda debelenirken, "bir gün gelecek kahraman olacağım" diye avuturdum kendimi. Ancak kahramanların çamura batmaya hakları vardı, sıradan insanların çamura bulaşmaları uygunsuz kaçardı. Çamuru bağışlatmak için yüce insan, kahraman olmak gerekirdi.
Fyodor Dostoyevski
Yeraltından Notlar
Eski ve tanıdıktır yıldızlar
Sen şimdi
Duvarına bir şiirimi asmışındır
Uyuyorsundur
Belki düşünüyorsundur
Sonuncu kattaki odandan
Yıldızlara bakarak.
Ve yıldızlar her zaman
Eski ve tanıdıktır.
Özellikle bir tren penceresinden bakıldığında.
İçimiz nedensiz bir hüzünle dolduğunda
Sırtüstü uzanıp toprağa
Baktığımız yıldızlar.