Tevbe insana has bir husisiyettir. Zira melek ve şeytan tevbeden mahrumdur.
Nereye yönelirseniz Allah'ın yüzü ordadır
el-bakara,2/115
Aziz Mahmud Hüdayi özellikle padişahlara yazdığı mektuplarında bu konuya yer vermiştir: "İnsan-ı kâmil cümlenin ruhudur. Cümleyi câmi olup cümlenin hakkını verendir.
Halkta Hakk'ı, Hak'ta halkı gören ve Hakk’ın da halkın da hukukunu eda etmeye çalışandır."
Sayfa 353Kitabı okudu
İnsanın bir maddesi ve bir mânâsı; bir cesedi ve bir ruhu vardır. Filozoflar, insanı hayvan-ı nâtik/konuşan hayvan, mutasavvıflar da hayvan-ı âşık olarak görürler.
Sayfa 345Kitabı okudu
Cüneyd Bağdadi der ki: “İhlas kul ile Allah arasında bir sırdır. Melek onu bilmez ki sevap yazsın. Şeytan ona muttali olamaz ki ifsad etsin. Heva ve heves onu fark edemez ki kendine meylettirsin.”
Sayfa 183Kitabı okudu
Hz. Ömer oğlu Abdullah'ın odasına girdi ve ne yediğini sordu. Oğlu “et, canım çekmişti de" diye cevap verdi.
Hz. Ömer: "Sen canının çektiği her şeyi yer misin? Bilmez misin ki, canının çektiği her şeyi yemek, insana israf olarak kâfidir." dedi.
Sayfa 107Kitabı okudu
“Şüphesiz biz seni rahmetimizin müjdecisi ve azabımızın habercisi olarak hak Kur’ân ile gönderdik.”
O’nun kalbi rahmetle dolup taşmıştı.
O’nun rahmeti, dilinde müjde, gözlerinde yaş, elinde ihsan olmuştur.
Böylece merhamet ve iyilikte de önder olmuştur.
Resûl-i Ekrem Efendimiz {s.a.v.}'in simasındaki mehabet, bütün ashâb-ı kirâm ve O'nu gören diğer insanların üzerinde derin bir te'sir icra ederdi. O insanların en güzeli ve en nûrlu olanı idi. O'nu anlatanlar "ayın ondördü gibi güzeldi" diyorlar.
“Mü’minlerin Allah’ı sevmesi hepsinden üstündür.”