Oğuz Atay "Tutunamayanlar". Böyle bir kitaba inceleme yapmak gerçekten çok zor benim için. Nedeniyse kitaptaki anlatılan herşeyi bütünüyle buraya yazmak istemek ama fazla birşey yazamamak. Çünkü bu tür ağır romanların bizdeki etkisini birkaç kelimeyle yada bir incelemede anlatmak imkansız maalesef.
Öncelikle, bu olağanüstü kitabı okuyup bitirmek çok gurur verici birşey. Herşey birkenara, yazar "İçkonuşma" yı öyle güzel anlatmış ki bu kitapta, insanın duyduğu istekler yapmak istediği şeyler apaçık ortaya seriliyor okurken. Kitabı siz okuduğunuzu zannediyorsunuz ama aslında kitap sizi öyle bir okuyor ki iç dünyanızdaki herşeyi görüyor, biliyor, ve okuyor bu kitap :) Ama şöyle bir gerçekte var kitabın ilk sayfasından son sayfasına kadar tutunamayanlara tutunmaya çalıştım çünkü çok uzun olduğundan dolayı arada konulardan kopmamak imkansız bence. Bazen tekrar tekrar aynı sayfayı okudum bile diyebilirim. Ve kitapta en zorlandığım şeyse, hayal ve gerçeğin birbirine karışmasıydı. Kitabı okurken bir bakıyorsun karakter hayal dünyasında dolaşıyor sonra anlamadığım birşeyle karakter gerçek dünyada devam ediyor. Bunları ayırdedebilmek kolay olmadı gerçektende.1 puanı bu yüzden kırdım. Ama Turgut Özben ve Selim Işık. Bu iki karakterin içdünyasını bize geçirebilmek; bu Oğuz Atayın başarısı kesinlikle. Ve bu yüzden yazarın eline emeğine sağlık diyorum. "Hayata tutunamayan"lar bundan daha güzel anlatılamazdı bize...Sonsuz teşekkürler
