ya seni hiç tanımamış olsaydım?
bensiz olsa da yaşadığını bilmek güzel...
Yaralanmak, yaralamaya bahane olmamalı.
İyi insan bulmak;iyi iş bulmaktan,iyi bir yerde yaşamaktan,iyi bir film izlemekten,iyi bir yemek yemekten de çok daha büyük bir iyiydi.
Sayfa 181
Ayrılık şimdiyi değil, geleceği kaybetmek aslında. Ya da her ikisini birden birden…
Sayfa 153Kitabı okuyor
İlla her ayrılık üzmek zorunda değil, belki de ayrılığın iyicil bir tarafı vardır. İnandıklarımızla hissettiklerimiz bir olsa keşke. Keşke bu mümkün olabilse.
Sayfa 145Kitabı okuyor
Yanında kalmayı beceremeyenin aklında olmasına gerek yoktur.
Korktuğumuz başımıza geldiğinde, hayatımızı istila ettiğinde, korktuğumuz şeyi tüm derinliğiyle yaşamımızda var ettiğimizde, acı ruhumuzu çekiştirerek bizi yırtar gibi hissettiğinde, önceden korktuğumuz şey, artık korkmadığımız bir şeye dönüşebilir. Ve korkumuzdan böylece özgürleşebiliriz. Ayrılık, eğer korktuğumuz bir şeyse, bazen şifa etkisi yaratabilir. Korkulacak bir şey olmadığına dair bir şifa etkisi
''Ona da başka bir ayrılığın sonucunda kavuşmuştum. O da bana başka bir ayrılığın sonucunda gelmişti.''
Sayfa 192Kitabı okudu
Ne kadar üzüldüklerini sana söyleseler de hoşlarına gidiyor eksik olman. Kendilerinin bile bundan haberi yok tabii. Bunu asla itiraf edemezler, bilmezler de. Değişik bir haz duyuyorlar sanırım; hayatlarında şimdilik şükredecekleri bir sebep, bir dayanak olarak görüyorlar. Bana sorarsan Allah'a daha çok sığınmalarını bile sağlıyor başkalarının başına gelen kötü şeyler. Televizyonlarda ve gazetelerde kötü haberlerin dikkat çekmesi; en çok izlenen, en çok okunanların onlar olması biraz da bu yüzden. İnsanlar böylece kendi hayatlarında ne kadar güvende ve mutlu olduklarını hissediyorlar. Sence de öyle değil mi? Hep şükredecek bir şeyler arıyor bu insanların gözleri, bu yüzden bizim gibilerin acılarına derin derin bakıyorlar. Buram buram kokluyorlar acıyı, içlerine çekmeye çalışıyorlar. Ya da ne kadar üzgün olup olmadığımı izleyerek, ölmüş birini ne kadar sevmiş veya sevmemiş olduğunu anlamayı deniyorlar. Üzülmek ve birini sevmek sanki her zaman birbiriyle alakalıymış gibi. Bu yüzden, cenazelerde de kim, ne kadar ağlıyor diye bakıyorlar gözlüklerinin arasından. Ağlamayanı taşlıyorlar bakışlarıyla. Oysa hiç üzülmeden de sevebilir insan. Sevdikleri ölünce yas tutmak yerine kutlama yapan toplumlar var. Bilmezler ki. Sığ fikirliler ne anlar, insan olmaktan..?
Sayfa 148Kitabı okudu
Bazı insanlar sevdiklerini bile aslında sevmiyorlardı. Sevdiklerine dair tek hoşlarına giden şey sevdiklerinin onların öfkelerinin nesneleri olmalarıydı. Öfkelenmeleri için orada duruyor, bekliyor olmalarıydı. Bazıları için sevmekten geriye kalan tek şey öfkeydi sınırsız hiç dinmeyen bir öfke. Öfkeyi oturtacak bir koltuk insana bazen güç bile verirdi. .''Çünkü öfke insana hep haklı olduğunu hatırlatırdı"
Sayfa 63Kitabı okudu