Şimdi biliyorum, yazmak, ben'le sen'in arasından bir yerlerden seslenmek... Ölülerle dirilerin birbirine seslendiği o yerde. Yeterince kulak kabartırsa insan, bir başlayıp bir kesilen yağmura, rüzgara, kanat çırpışlarına alçaktan uçan kuşların, duyabiliyor ölülerin yanıtlarını...
Sayfa 237Kitabı okudu
TÜRKLÜĞÜN PERİŞAN HÂLİ
Ben bir Türküm!.. Perişanım!..
MABETSİZ ŞEHİR
Bu şehrin insanlarının mabutları ceplerinde mabudeleri yataklarındadır
Dünyanın başka yerinde var mı bilmem! Türkiye’de mabetsiz bir şehir var... Ankara’nın Yenişehir’i... Bir akşamüzeri bu şehirde dolaşıyorum. Sanki yürümüyorum; ayaklarım kendiliğinden gidiyor. Asfaltlar üzerinde otomobiller, otobüsler, troleybüsler
Ah zavallı memleket! Kendini tanıtmaktan
Korkar oldu neredeyse! Anamız değil, mezarımı demeli artık İskoçya' ya.
Yüzü gülmez oldu kimsenin,
Olan biteni bilmeyenden başka.
Ahı gökleri tuttu milletin, duyan yok.
En büyük acılar gündelik kaygılarla döndü.
Ölüm çanları çaldığı zamanlar kilisede,
Kimin için çaldıkları sorulmuyor bile.
Doğru insanların ömrü çabuk tükeniyor,
Şapkalarına taktıkları çiçeklerden daha çabuk!
Hasta olmadan ölüyor insan.
Sayfa 86Kitabı okudu
İyi bir kitap
Mehmet Akif Ersoy
İstiklal marşı yazarımız Mehmet Akif Ersoy… “Kahraman Ordumuza” başlığı ile kurtuluş savaşından çıkmış bir millete bu adla şiirini hediye etmişti. Şiirini safahat adlı kitabına koymamıştı. Bunun nedeni kendine sorulduğunda: “Bu benim değil, milletimin malıdır.” Diyordu. Bu marşı yazan şair, sadece yazmamakla kalmayıp bunu bir
- Konuş ulan!..
Seydali yaprak gibi titriyor. Zaman zaman şehla bakan iri, siyah, munis gözleriyle yalvarıyor.
- Başefendi biz...
Memur yakasını bırakıyor.
- Evet, devam et.
- Cüz oynuyorduk başefendi!.
Daktilo tıkırtısı duruyor. Oda duvarlarına kadar şaşırıyor.
- Cüz mü? Ne cüzü?..
- İki gözüm önüne aksın ki cüz. Mübarek günde yalan söylenir mi? Sekiz taşlı cüz...
Odadakiler, adını koyamadıkları, ancak mutlaka insan olarak içlerinde hissettikleri bir şeye dayanarak, henüz kaybolmamış, ama bir yerlerde kabuğuna çekilmiş bekleyen, ortaya çıkmaya artık utanan bir şeye dayanarak, güvenerek rahatlıyorlar, gülüveriyorlar.
Sayfa 44
