o güzel cümleler nasılda akıcı bir şekilde dökülüyordu dudaklarından, en ufak bir sorunda bu kadar uzaklaşmak, o güzel ve inandırıcı sözlere ihanet etmek değil mi? Söylenen sözlerin inandırıcılığı nasılda korur şimdi kendini..
O kadar istiyorum ki şu an mesaj atsan kalbimi heyecanlandırsan beni hiç unutmasan belki bütün bunlar bencillik ama bu bencilliğim hep sürsün istiyorum..
Sonra geliyorsun birden aklıma söylemek isteyip de söylemediğim her şey icin pişmanlık sarıyor ama yan yana gelince de küçük bir çocuk gibi heyecan kaplıyor aklım karışıyor tüm masumlugumla dinliyorum seni
Her olumsuzluğu neden bu kadar üstüne çekmek de başarılısın ki gerçek bir tebessüm seni terk etmek için neden bu kadar hevesli sahte sözcüklere o kadar karnım doymuş ki kulağımı tırmalar ağızdan çıkan her söylenti...
