musiki ve tasavvuf'un birleştiği hikayesi ile okuyucuyu mest eden suskunlar..Ben bu kitabı çok beğendim.Başlangıçta dili biraz ağır gelebilir ama merak etmeyin kitabın ortalarında hatta sonlarında aynı ağır dili göreceksiniz :D Kitap, kurgusu ve işlediği konu itibariyle kendini okutuyor hatta elinize yapışıyor. Buradan sonra anlatacaklarım spoiler
Aşık Veysel demiş ki;
"Seversin alırsın karın olur, seversin alamazsın kara sevdan olur..." Bu roman da böylesi bir kara sevdayı anlatıyor.
Yarım kalmış, hiç başlayamamış, zamanı tutmamış, dile dökülmemiş, içerilerde bir yerlerde kalmış, üstü örtülmüş, gündelik hayatın aldatıcı mecburiyetine teslim olmuş her aşk etkiler beni.
Kitabın yarılarına kadar bu kitabın neden bu kadar çok okunduğunu ve beğenildiğini anlayamamış, özellikle kadın kahramanı bir türlü kafama oturtamamıştım. Ne var ki hastalık vesilesi ile adamın kendisini kadına adaması, kadının da bu adanmışlık karşısında erkeklere olan inancını yeniden kazanması ile oluşan rabıta oldukça inandırıcıydı. Sonrasında sahneye çıkan "kaderin cilvesi" ile yitip giden hayatlar, herkes için başlayan öksüzlük hali ve hazin bir son ise okur üzerinde sarsıcı bir etki yaratıyor. Yeniden okuyabileceğim bir kitap. Tavsiye ederim.
Hakkında birçok şey yazıldı,çizildi hatta bir kesim birçok yönüyle Köy Enstitüleri'ni şehir efsanesi yapmaya kalktı. Kişisel fikrimi soracak olursanız: kesinlikle maddi ve manevi olarak arkasında durulması gereken bir projeydi. Burda salt ideoloji yarıştırmaktan özenle kaçınmamız gerekir. Bir başka söylemle, Finlandiya'yı Beyaz Zambaklar Ülkesi yapan Johan Vilhelm Snellman ve arkasındaki zümre ile aynı temel düşünceleri paylaşmaktadır Köy Enstitüleri. En belirgin fark ise - maalesef ki - Köy Enstitülerinin başarısız sonuçlanmasıdır.
Can Dündar yerinde bir çalışmaya imza atmış, içinde geçen her bir karakterden ayrı ayrı sayfalar dolusu otobiyografi çıkabilir. Fotoğraflarla sayfaları süslemek projenin anlaşılması açısından çok yararlı olmuş. Son olarak objektif bir çalışmaya imza atan Can Dündar, sansür vurmadan,elekten geçirmeden projenin artılarını, eksilerini direkt okuyucuya aktarmış.
Muhakkak ki hepsi birbirinden değerli lakin en etkilendiğim kısım Aşık Veysel ile ilgili olan pasajdır. Bahsi geçen türkü benim için ayrı bir anlam kazanmıştır.
Tüm bu proje için başta Hasan Ali Yüce, İsmail Hakkı Tonguç olmak üzere daha nice isimsiz kahramanlara, böyle yürekli davranıp, hayıflanmayı bir kenara bırakarak bizzat ilk elden taşın altına el koydukları için derin saygı duyduğumu belirtmek isterim.
Başarılı bir çalışma olmuş emeği geçenleri kutluyorum.
