"Dünya iki kapılı bir Han'dır.", demiş Aşık Veysel. #Kapı metaforunu giriş ve çıkışlar için diye düşünürdüm hep... Bir kapıdan girip gece gündüz gidilen ve ötekinden çıkılan... Oysa şimdi öyle olduğunu düşünmüyorum. Her ikisinden de çıkmak için uğraşan ve hep içeriden o kapıya vuran kişiler olduğumuz fikri daha ağır basıyor. Kapı dediğimiz dümdüz bir duvarın ortasına açılmış bir delik... Üzerine yaşadığımız korkular nispetinde yerleştirdiğimiz örtülerle kapattığımız... Kimi demirden, kimi tahtadan, kimi öylesine bir tül perde... Dünya bizleri o kapının dışından gelen seslere dikkat etmemize şartlandırıyor. Bu yüzden içeride kalan asıl bizlerin aynı kapıyı döverek çıkmak istememiz duyulmuyor. Bak şöyle etrafına... Kapıları sırtında gezen bir sürü insan... Gece gündüz yol almakta... Ve asıl istedikleri içeriden vurdukları kendi kapılarının dışarıdan birileri tarafından duyulup açılması... Yani anlayacağın doğarken çaldın, açıldı kapı... Giderken de muhtemelen duyacak biri ve son kez açılacak öteki kapısı... Arada duyulsun diye çaldıkların ise kısmet! "Dünya içeriden çaldığın iki kapılı bir Han'dır." Bunun dışındakiler "Ya duyulur ya duyulmaz..."
#İçaforiz
Aşık Veysel’e sormuşlar ;
Dünyadan ne anladın ?
Sanki bir pazar yeri dolaştım,
Üç beş metre bez aldım gidiyorum .
Gözünü açıyorsun doğdu,
Gözünü kapatıyorsun öldü diyorlar.
İşte bu göz kırpışa
“ÖMÜR” diyorlar..
Ey beni bu derde giriftar eden
Eski muhabbeti kaldırdın neden
Gönül ister kavuşmayı ölmeden
Gül olmasa bülbül âh ü zâr etmez
Bir seher vaktinde gençlik çağımda
Hayali kalbime geldi gizlendi
Boynum iğri semeserhoş gezerken
Aklımı başımdan aldı gizlendi
Güzelliğin on par'etmez
Bu bendeki aşk olmasa
Kötülükler memlekete kök saldı
Fitnelik fesatlık arttı çoğaldı
Bu işin islâhı Allaha kaldı
Ulu Tanrım yardım etsin millete
Istırapla dolu kedersin dünya
Bu kahpe dünyanın sonu vefasız
Beş günlük ömrünü geçir kavgasız