Sır
Günler'den pazartesi ne yaşama sevinci ne de hevesi
Günler'den pazartesi bütün acıların ertesi
Önceden severdim pazartesiyi
Şimdi oldu pazar ertesi acılar ertesi
Günler'den salı umudum biraz ona bağlı
Haftanın 2. Günü yeni bir umut
Haftanın en garip günü
Umut eder insan salı günü
Günler'den çarşamba yaşamak ister insan
Şemseddin Sivasi
vâsıl olmaz kimse hakk’a cümleden dûr olmadan
kenz açılmaz şol gönülde tâ ki pürnûr olmadan
sür çıkar ağyârı dilden tâ tecellî ede hakk
pâdişâh konmaz saraya, hâne mamûr olmadan
hakk cemalin kâbe'sini kıldı âşıklar tavaf
yerde kâbe, gökyüzünde beyt-i mamûr olmadan
mest olanların kelâmı kendiden gelmez veli
ya niçin söyler ene’l-hak, kişi mansûr olmadan?
mest olup meydane geldim ta ezelden ta ebed
içmişem aşkın şarabın âb-ı engûr olmadan
"mûtû kable en temûtû" sırrına mazhar olan
haşr-ü neşri bunda gördü nefha-i sûr olmadan
âşıkın çok derdi amma sırrın izhâr eylemez
söylemesi terk-i edeb çünki destûr olmadan
bir acaîb derde düşmüş tutuşur şemsî müdâm
hakk'a makbûl olmak ister, halka menfûr olmadan
Yaşamak gözlerini kör kulaklarını sağır eder insanın ..
İnsan kaybettiğini bulur bizler onu kaybetmedik ki zira o ki kaybolmayandır ne yana baksak onu görürüz ne söylesek onu söyler ne işitsek onu işitiriz lakin yaşamak gözlerini kör kulaklarını sağır eder insanın gördüğüne bakamaz baktığını bilemez bildiğine gidemez işte biz dahi Dünya ile ne denli boyamışsak gözlerimizi apaçık olanı göremeyiz.
Evvela kendimize dönmeli kendimizi bilmeliyiz o vakit görürüz ki düşman kendi içimizde ve o ölmeden gözlerimizden perde kulaklarımızdan sesler ve gönlümüzden mühür kalkmayacaktır. amma ki illa maksat bulmaksa onu o vakit aramak gerek bulana kadar değil ölene kadar aramak gerek.. dedi ve sustu ..
Sayfa 126Kitabı okudu
Yağmur gelmeden güneşin, kış gelmeden baharın tadı bilinmez," diyen şarkıyı hatırladı. Ölüm olmadan hayatın kıymeti anlaşılmazdı. Şairin dediği gibi:
Sevmenin ve beraber uyumanın hazzı
Bütün aşıklar söyler bunu
Ölüm de hayata öyle sevdalıdır
Ölüm de hayata öyle sevdalıdır
Gönül aşkın divanesi ne yaman,
Aşıklar meydanında her bir figan.
Bir bakışında alevlenir yangın,
Gör ki, aşkın sevdası ne zaman.
Dilber yârın bakışı mest eyler beni,
Gönlümün sevdası her daim deli.
Güzelliği şirin, bir bahar gülü,
Mâşukunun aşkı sonsuz ve gizli.
Yâr ile meydana çıkar aşk ateşi,
Söyler şairler, dillendirir deşi.
Düşman olur gözler, dost olur eşi,
Aşkın deryasında kaybolur her eşi.
"Ülkenin birçok kıyısına göre oldukça sakin olan kasabanın bu kıyısı “Âşıklar Plajı” olarak bilinir ve bu bakir yere yalnızca gençler gelirdi. Gündüz yerine geceyi tercih eder, ateş yakar, yüzer, içki içip şarkı söyler, kaya veya ağaç diplerinde sevişir, sızarlardı."
İnsan kaybettiğini bulur, bizler O'nu kaybetmedik ki! Zira O ki kaybolmayandır. Ne yana baksak O'nu görürüz, ne söylesek O'nu söyler, ne işitsek O'nu işitiriz. Lakin yaşamak gözlerini kör, kulaklarını sağır eder insanın.
Gördüğüne bakamaz, baktığını bilemez, bildiğine gidemez. İşte biz dahi dünya ile ne denli boyamışsak gözlerimizi apaçık olanı
göremeyiz.
Evvela kendimize dönmeli, kendimizi bilmeliyiz. O vakit görürüz ki düşman kendi içimizde ve o ölmeden gözlerimiz den perde, kulaklarımızdan sesler ve gönlümüzden mühür kalkmayacaktır. Amma ki illa maksat bulmaksa O'nu o vakit aramak gerek. Bulana kadar değil, ölene kadar aramak gerek.
Sayfa 126Kitabı okudu
Derdini kime anlatır âşık? Âşık otlara söyler, sulara söyler, kuşlara söyler. Ama derdini kendinden başka kimse ne çekebilir, ne anlayabilir.
Sayfa 86Kitabı okudu
İftar vakti huşuyla dinlerken ezanları
Hüzünle hatırladım eski Ramazan’larıSeneler, âh seneler!.. Gelipte geçti hızla;
Erzurum’la başbaşa kaldık hâtıramızla!Orda muhteşem mâzî, bizde hasret bir gönül
Ne de zormuş geçmişin özlemine tahammül!Ev de, yol da, cami de, Ramazan’ın her günü;
Yaşanırdı ruhânî zevklerin en üstünüGülümserdi perdeler, işleme