Bir elmanın değil bir günahın iki yarısıydık biz, gün’ü sendin, ah’ı ben, birleşemedik.
Hatırlamak bir düşmandır bazen .
Ruhu yorar,
Beyni yorar,
Kalbi yorar,
Hatırla elbet.
Lakin bu bir yenilgi değildi , sen hiç yenilmedin .
Biraz daha büyüdün ve dinlendin.
Kendinden daha fazla vermek , daha fazla yorulmak ve daha fazla anlamak için geri geldin ...
Uğruna savaşacağın birileri kalmadığında yarım kalırsın.
Kalan yarın, giden yarını özler, bir şey yapamazsın...
İçime sinmedi gidişin, sen daha güzel gidebilirdin.
Boğulurken kendini kurtarmaya geleni de suyun dibine çeken biri gibi, tükenmekle kalmaz tükenen umutlar, seni de, sende kalanı da tüketir tükenirken. Tükenen umutlar masum değildir. Hiç birimiz masum değiliz.
Çünkü kendine acımasız olduğun an, değer verdiklerinin sana çoktan acımasız olduğunu da öğrenmenin eşiğindesindir bazen. Kendini aldatmaktan vazgeçtiğin an , aldatıldığın gerçeğiyle yüzleşirsin mesela.
Gerçek, huzurla uyutur bazen.
Gerçek, dışarının içine içine tıkıştırdığı pisliklerden ibarettir bazen.