”Önce kelimeler vardı ” diye baslıyor Yohanna’ya göre incil.Kelimeden önce de Yalnızlık vardı.Ve Kelimeden sonra da var olmaya devam etdi Yalnızlık…Kelimenin bittiği yerde başladı;Kelime söylenemeden önce başladı.Kelimeler Yalnızlığı unutturdu ve Yalnızlık Kelimeyle birlikte yaşadı insanın içinde.Kelimeler Yalnızlığı anlattı ve Yalnızlığın içinde eriyip kayboldu.Yalnız Kelimeler acıyı dindirdi ve Kelimeler insanın aklına geldikçe, Yalnızlık büyüdü, dayanılmaz oldu.
Hatırlamak bir düşmandır bazen .
Ruhu yorar,
Beyni yorar,
Kalbi yorar,
Hatırla elbet.
Lakin bu bir yenilgi değildi , sen hiç yenilmedin .
Biraz daha büyüdün ve dinlendin.
Kendinden daha fazla vermek , daha fazla yorulmak ve daha fazla anlamak için geri geldin ...
Düşümde sana,
"Kalbin dille bir olduğunu nereden anlarız?" diye sordum.
"Doğrudur, insanın dili kalbiyle bir olmalıdır.
Sözün dağınıklığı, kalbin perişanlığındandır.
Gönül denizdir, dil kıyı; deniz dalgalanınca içindekileri sahile atar" dedin...
Reader Follow Recommendations
Özlem, özleneni, özlenmesi gerekmezken de özlemektir.
"Elmas bir gözdür yürek ve çizilmeye görsün bir kere artık hep sedefsi bir yırtıkla bakacaktır cümle aleme ."
Kitaplarda okuduğun bir kadın olmak isterdim.
Sayfa 121Kitabı okudu
merve elalmış tekrar paylaştı.
Onun denizinde benim dalgalarım çırpınmıyordu artık. Geleceğimin geleceğinden emin değildim artık. Kalbim beynime soruyordu: "Beni neden sevmedi?
Bu roman sen, ben ve yalnızlığımız şeklinde bitmemeliydi..."
