Ve ben yalnızlığımı seviyorum. Aslında hayatta en büyük saadet yalnız kalabilenlerin saadeti.. Asıl yalnızlık yalnız kalamamaktır belki de.
Ve ben yalnızlığıma şükrediyorum.
"Senin yokluğundan gelen o yalnızlık olmasa, öbür yalnızlıklar bana bu kadar koymazdı."
Ve daha niceleri Bay Canayakın, Bay Hüsnüniyet, Bayan Şiir Sevgisi, Bayan Hayranlık, hepsi hepsi benim dostlarımdır. Bir dediğimi iki etmezler görünüşe bakılırsa. Oysaki ben her zaman her yerde yalnızımdır. Birçok şölenlerde benim yerime adım oturur sandalyeye. Bütün ilgi adıma karşıdır. Adım sevilir, adım övülür, adım alkışlanır. Sen yalnızlığın bu türlüsünü bilmezsin. Çepçevre bir ilgi çemberi ile sarıldığı anda kişinin aslında nasıl bir yalnızlık kuyusuna düştüğünü göremezsin. Ün yapışık kardeş gibidir. Kurtulamazsın, kaçamazsın ondan. Kendi hayatını yaşayamazsın.
Sen bile beni yalnız ben olduğum için sevemezsin artık. Adımı benden ayıramazsın. Çevremdeki bütün insanlar aslında büyük yalnızlığımın şahitleri bence. Ya da oynadığım yalnızlık dramının seyircileri. Gözlerinden anlıyorum, biraz sonra hepsi sıkılmaya başlayacak, birer birer terk edecekler salonu. Perde indiği zaman birkaç meraklıdan başka kimse kalmayacak.
Sen yalnızlığın bu türlüsünü bilmezsin işte. Ve asıl bilmediğin en büyük yalnızlık da senin verdiğin yalnızlıktan başka bir şey değil. Senin yokluğundan gelen o yalnızlık olmasa, öbür yalnızlıklar bana bu kadar koymazdı.
Sayfa 157 - Sahibini Arayan Mektuplar - Yirmi Birinci MektupKitabı okuyor
Nihayetinde asıl yalnızlık, umutsuz kalmak korkusuydu. s.134
Evet! İnsan, inat duygusu kabardığında herkesten kaçıyor, doğrularını ve duygularını, insanların çoğulcu davranışlarından uzak bir noktaya sabitliyordu. Üzüntü duyan ruhların ortasında muhalefet ederek dimdik duran iradesi, yalnız kaldığında parça parça oluyordu.
Sayfa 64 - Klaros Yayınları 1. Baskı Ağustos 2023Kitabı okudu
İnsanların gevşekliklerine, laçkalıklarına, şımarıklıklarına çok katlanamıyorum. Hayatlarında hiçbir şey yaşamamış, hiçbir zorluk çekmemiş insanlar bana, "Herkesin derdi kendine büyüktür" deyip sözde dertlerini anlattıklarında dayanamıyorum. Tamam, her dağın karı kendine ama o kadar da değil be arkadaş. Kaldır kafanı ve çevrene bir bak. Bak ki gör, asıl yalnızlık, çaresizlik neymiş...
Çok sıkıldım insanların egolarından, davranışlarından, bencil yaklaşımlarından. Herkes kendini düşünüyor, trafikte bile herkes sadece kendini umursuyor. Oradan nasıl geçerim, buradan nasıl sollarım... Kimse kimseye saygı duymuyor . Herkes birbirini kullanma, birbirinden nemalanma peşinde. Hangi ortama girerseniz girin hep çıkar ve menfaat çatışmaları var. Herkes önce "ben" diyor, "biz"i umursayan yok.
Mahallesindeki yalnız yaşayan yaşlı teyzenin bir derdine derman olmayan insanlar, evinin önündeki sokak kedisine mama koydu diye kendini aziz sanıyor . O anı yaşayıp anlamak yerine nerede olduğunu ve ne yaptığını sosyal medyada göstermeye odaklanmış insanlar .
Aslında hayatta en büyük saadet yalnız kalabilenlerin saadeti… Asıl yalnızlık yalnız kalamamaktır belki de.
Sayfa 12Kitabı okuyor
Asıl yalnızlık nasıl olduğunuzu umursamayan insanlarla bir arada olmak ,sizin duygularınızı görmezden gelenlerle yaşamak zorunda olmak...
Yirmi Birinci Mektup
' Sen yalnızlığın bu türlüsünü bilmezsin işte. Ve asıl bilmediğin en büyük yalnızlık da senin verdiğin yalnızlıktan başka bir şey değil. Senin yokluğundan gelen o yalnızlık olmasa , öbür yalnızlıklar bana bu kadar koymazdı.'
Sayfa 157Kitabı okudu
Herkese merhabaa! :)
Bugün size hikâyesiyle beni derinden etkileyen 
Zamanın Yankısı kitabından söz etmek istiyorum.
Zamanın Yankısı’nda, yalnızlık, anlaşılma arzusu, takıntılar, travmalar, fedakarlıklar ve hayatımızın bir barçası olan daha bir çok şeyi, Eser isimli gencin çocukluğundan yetişkinliğe uzanan hüzünlü hayat yolculuğunda yaşadıkları
