Gördüğün kadarıyla bir insanı tanıdığını, onun bütün hayatının bundan ibaret olduğunu sanıyorsun. Ne büyük bir yanılgı!.
Bütün keşkeler, belki de en ağır sınır ihlaliydi..
Hayatımda kimse bana onun gibi değmemişti. İnsana herkes değebilir, ama her değiş dokunmaz, yakmaz, iz bırakmaz..
Bir insan kaç ölüye yanabilirdi? Nasıl kalbi dayanırdı?.
Bir yaraya merhem olamamak ne büyük bir çaresizlik. .. Ve çaresizlik ne kadar korkunç bir duygu..
İnsan bir şeye karar verirken bir şeyden de vazgeçiyor. Bir şeyden vazgeçerken de aslında bir başka şeye karar vermiş oluyor. Hayat ne tuhaf..
Hangi korkularının, nasıl kılık değiştirip karşısına dikileceğini kestiremiyor insan..
Zamanla, herkesin yaraları kabuk bağlar mıydı? Benim sapasağlam ve yarasız görünen cildimin her gözeneğinden neden sürekli kan fışkırıyordu sanki? Derinlerde hiçbir şey uykuya çekilmiyordu..
Kimi sevsek ölüyordu. Sevmediklerimiz ölmüyormuş gibi, kurduğumuz bu cümleye bayılıyorduk..
Bizi inciten aşk değil, teslimiyet..