Bazen birinin şefkat göstermesi kişinin gerçekten bitik olduğunun ispatı gibi gelir.
Seviyor, sevmiyor, demek öğretilmiştir bize, çiçeği çiçekliğinden koparırken. O halde, aşka ulaşmak için bir şeyleri tahrip etmek gerekir.
Ellerinin bir zamanlarki yumuşaklığını ben hiç bilmedim, avuçlarının içi ben doğmadan çok önce su toplayıp nasır tutmuştu, sonraki otuz yıl boyunca da fabrikalarda ve manikür salonlarında iyice harap oldu. Ellerin korkunç ve onları bu hale getiren her şeyden nefret ediyorum. Onların bir hayalin enkazı ve faturası olmasından nefret ediyorum.
Reader Follow Recommendations
Olmak ya da olmamak. İşte bütün mesele bu. Bir mesele, evet, ama bir seçenek değil.
Bazen kim olduğunu ifade etmene fırsat verilmeden siliniyorsun.
Demek ki bir halkı yok etmek onları zamanda geriye göndermek anlamına geliyor.
Anne, bizim için anadilimizde konuşmak demek, sadece kısmen Vietnamca ama bütünüyle savaşça konuşmak demek.
Küçük bir kızken, bir muz bahçesinden, Amerika'nın napalm taarruzuyla okulunun binasının çöküşünü seyretmiştin. Beş yaşından sonra bir daha hiçbir sınıfa adım atmadın. Ana dilimiz, bu yüzden, kesinlikle bir ana değil - bir yetim.
Sen bir annesin, anne. Aynı zamanda bir canavarsın da. Ama ben de öyleyim - işte bu nedenle sana sırtımı çeviremiyorum. İşte bu nedenle tanrının yarattıklarının en yalnızını alıp seni onun içine koydum.
Sağ kalan derken aslında neyi kastederiz? Belki de sağ kalan eve son gelendir, hayaletlerle zaten ağırlaşmış bir dala konan son monark.
Bir seferinde bana insan gözünün tanrının yarattığı şeylerin en yalnızı olduğunu söylemiştin. Dünyada olup biten ne çok şey gözbebeğinden akıp geçiyor ama o hiçbir şeyi tutmuyor.
Bir savaş ne zaman biter? Ne zaman ismini söylediğimde o isim geride bıraktığın şeyler değil de sadece ismin demek olur?
Bir ülke ömür boyu hapisten başka nedir ki?
Ülke dediğin, sınırları olmayan bir mahkumiyetten, müebbetlikten başka nedir ki?