Öyle hikâyeler vardır ki, bir tilki tarafından kandırılan insanların at dışkısı yediğini anlatır. Bu gülünecek bir şey değil. Bugünlerde insanlar, akıllarıyla yiyorlar, bedenleriyle değil. Birçok insan, yediği şeyde monosodyum glutamat olmasını önemsemiyor ve yalnızca dilinin ucuyla tat alıyor, böylelikle de kolayca kandırılıyor.
İlk önceleri, insanlar sadece yaşadıkları için ve yemek lezzetli olduğu için yerlerdi. Modern insanlar, eğer ayrıntılı tatlandırıcılar kullanmazlarsa, yemeklerin tatsız olacağını düşünmeye başladılar.
Sayfa 143 - KaosKitabı okuyor
Ey nefs-i emmâre! Eğer desen: "Ben, ecnebî değil, hayvan olmak isterim." Sana kaç defa söylemiştim: "Hayvan gibi olamazsın. Zira kafandaki akıl olduğu için, o akıl geçmiş elemleri ve gelecek korkuları tokatıyla senin yüzüne, gözüne, başına çarparak dövüyor. Bir lezzet içinde bin elem katıyor. Hayvan ise, elemsiz güzel bir lezzet alır, zevkeder. Öyle ise, evvelâ aklını çıkar at, sonra hayvan ol. Hem كَالْاَنْعَامِ بَلْ هُمْ اَضَلُّ sille-i te'dibini gör."
Sayfa 131
Nietzsche’nin delirmesine neden olan at hikayesi;
Nietzsche, bir gün caddede yürürken bir atın şiddete maruz kaldığına tanık olur. Bu manzara onu derinden sarsar. Atın yanına giderek onu kucaklar ve “Seni çok iyi anlıyorum” der.
Bu olayın ardından Nietzsche büyük bir yıkıma uğrar ve akli dengesini yitirir. Çılgınca ağlamaya başlar ve o an durumu gözlemleyenlere, “Artık gözümün önünde sürekli bu canavarın acısını görüyorum” dediği aktarılır.
Bu olay, Nietzsche’nin yaşadığı ruhsal çöküntünün bir tezahürü olarak değerlendirilir. Hayvanlara duyduğu sevgi ve onların gördüğü eziyete gösterdiği aşırı tepki, onun duygusal dengesizliğinin bir yansıması olarak yorumlanır.
Nietzsche, bu olaydan kısa bir süre sonra tamamen aklını kaybeder ve hayatının geri kalanını akıl hastanesinde geçirir.
Nietzsche’nin at üzerinden sergilediği derin duyarlılık ve merhamet duygusu, hem felsefi hem de kişisel yaşamındaki içsel bunalımın bir yansımasıdır.
Zihinde kalın.