"Devrim vaktiyle bir ihtimaldi ve çok güzeldi" cümlesiyle Türk Edebiyatının en meşhur giriş cümlelerinden birine sahip Tol.
Okuduğum ilk Murat Uyurkulak kitabıydı. Yazarın da ilk romanı aynı zamanda. Yazarın dili, üslubu "farklı". "Yeraltı edebiyatı", "sokak edebiyatı" ismine ne derseniz artık o kategoride. Argo, küfür, sokak barındıran bir dil. Bu benim hoşuma gitti açıkçası. Okuması kolay, keyif veren bir kalem.
Kitaba dair beni zorlayan şey kitabın kurgusu oldu. Bir tren yolculuğu ve araya giren birbirinden farklı ve farklı kişilerce anlatılan hikayeler. Bu hikayeleri dikkatli okumak, detayları önemsemek ve hatta notlar almak gerekiyor. Bunu belli bir ölçüde yapmama karşın dağınıklık hissinden kurtulamadım. Her hikaye, her karakter neticelenmiyor, bir yere bağlanmıyor. Bu açıdan dağınık bir kitap. Bilinçli bir dağınıklık yahut yazarın ilk kitabı olmasının bir sonucu, bilemiyorum.
Kitap bir yandan uzun, öfkeli bir şiir gibi. Şiirsel ve uzun cümleler, kendine has betimlemeler mevcut. Diğer yandan ise farklı hikayeleri ve farklı planları olan bir film gibi. Tren yolculuğuna, trenin bozkırda "bir fermuar gibi" ilerleyişine, trendeki insanlara tanıklık edebiliyorsunuz sahiden. Bu açıdan okumak gerekli diye düşünüyorum ama benim beklentilerimi karşılamadığını da ifade etmem gerekir.
