"Anam həmişə deyirdi ki, hamının payını ayırıb kənara qoyurlar ki, o payı özü yeyə. Hərdən mənə elə gəlir ki, mənim payım olmayıb. Yeniyetmə vaxtı atama, qardaşlarıma görə öz payımdan keçməli oldum. Sonra ərimə görə. Mənə ya bir qəhrəmanın, ya bir vətən xaininin arvadı kimi baxırdılar. Sonra bir müxalifətçinin anası kimi tanıdılar. Sonra savaşçı anası oldum. Neçə dəfə məni gah yuxarı qaldırıb, gah yerə çırpıdılar. Bunların heç biri mənim payım deyildi. Heç vaxt heç kim mənim özümün kim olduğumu, nə istədiyimi soruşmadı."
Kitab qəlbimə necə yol tapdısa, bir müddət təsirindən çıxacağımı düşünmürəm. Cəmiyyətdə tez-tez rastlaşdığımız bir çox ailə məişət problemlərini aydın bir şəkildə dilə gətirmələri xoşuma gəldi. Çox səmimi, axıcı bir dili var. Buna görə bütün duyğuları dərindən hiss edərək oxudum. Məsuməylə ağladım, güldüm, üzüldüm, düşündüm. Sanki, Məsumə bizlərdən biriymiş kimiydi, Ona görə ona tez bir zamanda bağlana bildim. Ailəsi tərəfindən sevilməsə də səmimi, sevgi dolu ana obrazı qəlbimi isitdi. Bu qədər, sevgini özündə necə cəm etdin, Məsum?!. Hər nə qədər özünün sayılmasa da Məsumənin payına şahid olmaq üzücü olsa belə xoş oldu. Daha az Məsumələrin həyatına şahid olmaq diləyiylə..
Hüseyin Nihal Atsız'ı çok sever, sayarım. Bu kitabını okumayı sürekli ertelemiştim. Sanırım hep doğru zamanı beklemişim bilmeden. Kitap bitince inceleme
