Karacaoğlan'ın Bir Şiiri Üzerine Çeşitlemeler
youtu.be/SYrC6uQi4RI
Atımla yola çıkıyoruz seherde
Sabah, büyük bir kuş uyanıyor,
Ağırlaşmış ay gibi susuyorum,
Yaşı bilinmeyen yağmur önümde,
Bin yıl ötedeki ufak çiçekler.
Dün gece, dün gece gördüm düşümde
Kömür gözlümden ayrı düşmüşüm
Sevdamın avucunu bastırıyorum geceye
Yağıyor dağlara kar benim için
Güz ağaçları ile karıştırıyorum
Kimsenin bizi sevmediği, bizim kendimizi sevmediğimiz zamanlarda, feneri yakmak lazım. Önüne tutmak lazım. Yola bakmak lazım.
Yol yoldur. Engebelisi de yoldur, düzü de demek lazım.
Bir elinde sopa, her adımda ondan güç ala ala, yokuşu tırmanmak lazım.
Tepede dünyanın en güzel köyü varmış gibi.
İnsan umudunu yakmazsa, yolu tıkanır.
İçindeki ışığı hiç kapatmayacaksın. Karanlıkta otursan da, o yanacak.
Ateşböceği gibi. Avucunda duracak.
Hayat toz pembe değil. Pembesi kadar, tozu da var. Onu toz beziyle, düzenli olarak almak lazım. Kimse kimseyi düştüğü yerden kaldıramıyor da... Kendin kalkacaksın. Çayın suyunu koyacaksın. Başlayacaksın. Saçma bir yerden de olsa.
“bu duygu hep içindeydi, gün boyunca ağrıyan ve gece olduğunda keskin bir acıya dönüşen bir boşluk.”
• ateşböceği yolu | kristin hannah
