Artık koşmaya mecalin kalmamış gibi... Sanki içinde o kadar çok şey eksilmiş ki... Koşup sarılamıyorsun kimseye. İçinde yaşadığın şeyler yormuş seni... Dile getiremediklerinin altında usul usul ezilmiş için... Sanki düşmek ilk defa bu kadar çok canını yakıyor ve birini, canını,kaybetmekten ilk defa bu kadar korkuyorsun, kıymetini anlıyorsun. Yüreğin titriyor, gözlerin doluyor ama yine onun için ayakta kalmak zorundasın kendini unutuyor gibisin usulca. Cıvıltın,neşen yok mesela artık,kelimeler kifayetsiz. Artık yazmak bile mümkün değil. Zaman ve yaşananlar seni sen kılıyor.