Tanpınar'ın sembolizm akımına örnek olarak bıraktığı eserlerden bir tanesi Aydaki Kadın. Yazarın imge, rüya ve zaman kavramlarını oldukça sevdiğini ve bu kavramlarla edebiyatı zenginleştirdiğini bir kez daha görebiliyoruz Eserde sanat ve toplumsal konular ince ince işlenmiş. Ülke sorunları, aşklar, aldatmalar, samimiyetsiz ilişkiler karakterlerden üzerinden okuyucuya yansıtılmış.
"Tanpınar'a göre Aydaki Kadın'ın zaafı, niçin yazıldığının belli olmamasıdır."
Yazar romanı yazdığı sırada günlüğüne notlar alıyor ve bu notlarda para kazanmak için -elbette yazma sebebi sadece bu değil- bu romanı bitirmesi gerektiğinden fakat gönlünün şiir yazmaktan yana olduğundan bahsediyor. Şair Tanpınar, Roman yazarı Tanpınar'a galip geliyor ve şiir yazmayı seçiyor. Romanı tamamlayamadan hayata gözlerini kapatmış olsa da kitabın yarım kalmış olması, olayların herhangi bir sonuca bağlanamaması kitap bittiğinde rahatsız etmiyor. Tanpınar'ı okumuş olmanın doyumuna ve yarattığı kahramanların ruh hallerini hissetmenin keyfine varıyorsunuz. Edebi dili ve karakterlerin psikolojik tahlilleri, iç monologlarıyla okuyucuyu kendine çekmeyi başarıyor.
"Tanpınar yaşasaydı, romanın bu biçimiyle yayımlanmasına katlanamazdı sanırım. Ama durum farklı. Bizler bu yapıttan ya bütünüyle yoksun kalmak ya da bize kalanla yetinmek zorundayız. Ve yine sanıyorum ki Tanpınar bizim yerimizde olsaydı o da ikincisini seçerdi. Yarım kalmışlığı içinde de olsa Aydaki Kadın'ın , Tanpınar'ı sevenleri sevindireceğini düşünüyorum."
Güler Güven (Tanpınar'ın öğrencisi)
Marcel Proust'unkine en çok benzettiğim romanı bu oldu.
Yani kendimi Kayıp Zamanın İzinde serisinden bir romanı okur gibi hissettim. Proust'un sosyetedeki her kişiyi ayrı ayrı, detaylı ve boğucu tasvirleri bu romanda da vardı. Bütüne hiçbir katkı sağlamayan unsurlarla doluydu roman. Evet, tamamlanmamış bir kitap
