Neden geçersiniz kapımdan, Siz Allah'ın vakitleri. Gecelerin sonsuz karanlığında, Neden kuşlar uçuyor, ruhumdan. Ve neden daima gerilerde, Semaların ve hayatın en güzel yeri. Ve neden Venüs'ü kaybettik, En güzel mermerde. Uykular aydınlık nur gibi, Neden, sularda mavilik. Topraklar ve şarkılar geçmiş; Neden bulamadık nasibi? Neden akıl ermez gecelere, Yıldızlar silinir, neden. Çocuklar, ey tanıdıklarım, Neden aşka ve zafere?
"Aydınlık akşamlara, gecelere sahiptik."
Sayfa 18Kitabı okudu
O geceyi dağın eteklerinde geçirdik. Güneşin doğusuyla birlikte atlarımıza bindik. Bu kez, dağın tepesine doğru uçuyorduk. Atlarımız hayal bile
edilemeyecek kadar hızlıydı. Sonunda dağın tepesine vardık. Buradaki manzara, hiç kimsenin görmediği, görmeyi de hayal edemeyeceği türden bir manzaraydı.
Meydan dünya kadar genişti. Bu meydanın sol tarafında bulunanlar, karanlık gecelere aydınlık dedirtecek kadar karanlıktı. Sağda bulunanlar ise ışığı
sönük bırakacak kadar parlaktı. Gözlerimiz, akıl sır ermez bir şekilde, bu ışığa dayanabildiği gibi, o cehennemi karanlığı da sanki aydınlıkmış gibi
görebiliyordu. Mahşer meydanını andıran bu yerde sayısız insan toplanmıştı. Bunların bir kısmı sağda, yani aydınlık denizinde; diğer bir kısmı solda, yani
karanlık deryasında bulunmaktaydı. Meydanın ortası boştu. Bu boşluğun iki ucunda, iki taht kurulmuştu. Aydınlık taraftaki tahtın üzerinde Hürmüz oturmakta,
o güzel yüzünden çıkan parıltılar o müthiş aydınlığa rağmen farkedilmekteydi. Karanlık tarafta bulunanın üzerinde en korkunç mahlûktan daha korkunç, en
çirkin cadıdan daha çirkin Ehrimen oturmaktaydı. Fakat bir de bu tahtların üstünde, gökte asılı gibi duran bir taht vardı ki onların azametini solda sıfır
bırakıyordu.
Berrak, duru bir gökyüzünde, yıldızlar olanca güzellikleriyle, uzansan tutacakmışsın kadar yakınımızda, kıpır kıpır raks ederlerdi.
Bazen bir yıldız, bir bilinmeyene doğru, sessizce kayardı.
Bahçenin lambalarını yakmamıza gerek yoktu, ortalık aydınlıktı.
Aydınlık akşamlara, gecelere sahiptik..
Sayfa 18 - ithakiKitabı okudu