"Bir adam da karşısında dura dura zamanla aynaya benzemiş. O andan sonra aynada süslenen kendi mi, kendinde süslenen ayna mı asla bilememiş. Süslenmekten vazgeçip atınca kendini sokağa, yüzünde hissedince rüzgârı; demiş: "Yüzüme çarpan rüzgâr, yüzümü nerden buldun, ben onca yıldır peşindeyken?"
Sonra bakınca yanından gelip geçen iyi ayaklı canlılara; aynaların mı insanlara, insanların mı aynalara dönüştüğünü anlayamamış. Korkuyla gerisin geri dönünce evine, hiçbir aynanın yerinde olmadığını görmüş. Ve düşünmüş: Tüm bunlar gerçek mi, düş mü; yoksa korkulu bir düşüş mü? Ve anlamış: Önemli olan dünyaya insan olarak gelmek değil, hayatı insan olarak tamamlayabilmektir."
Sayfa 6Kitabı okudu
. . Sözcükler , Jean Paul Sartre . .
Çocukluğumla Hasbihâl
"Büyüyünce öğretmen olacağım ben." dediğim o günü hatırlıyorum. Yatağın köşesine oturmuş, acaba büyüyünce ne olsam diye düşünürken "Ben en iyisi öğretmen olayım." dediğim o günü. Zaten çocukluğuma dair en net hatırladığım 2-3 sahneden biri de bu.
Ardiye diye kullanılan odada annesinin topuklu ayakkabılarını giyip aynanın
Sen Ve Ben
Dostum,
Sen ve ben
Hayata hep yaban kalacağız.
Birimiz diğerine
Ve her birimiz kendisine.
Senin konuşacağın
Ve benim seni dinleyeceğim güne değin.
Sesini sesim sanarak.
Ve karşında durduğum güne değin.
Bir aynanın karşısında duruyormuşçasına.
Halil Cibran
Ey örtüsüne bürünen
Ey sessizliğe bürünen
Soyun!
Varlığın perdelerinden...
Geceleri mumun ayakta duruşu
Sessizliğim,
Kalbî bir duaya niyetim
Oldukça rahatsız edici bir hikâye ama aynadaki ben gerçek dünyadaki benden önce hareket etmeye başlamıştı. Öylece durmaya ve hiçbir şey yapmamaya dayanamıyordum; aynanın karşısında böyle hareketsiz kalırsam kesinlikle delirecektim. Ne de olsa, aynanın önündeki gerçek bedenim hareketsiz dururken yansımamın hareket etmesi, çoktan öldüğüm gerçeğini kanıtlıyordu.
Sayfa 40Kitabı okudu
Gerçek hayattan esinlenmiş etkileyici bir öykü…
Annem, evi, babamı ve bizi terk ettiğinde ben altı yaşında, abim sekiz yaşındaydı. Annemin babamı terk etmesini o yaşta bile anlamıştım da, bizi terk etmesini anlamamıştım. Anne çocuklarını terk eder miydi?
Babam, annemi döverdi. Babam beni, abimi döverdi. Ben o yaşlarda babalar döver diye biliyordum. Babalar döver…
Anneler olmayınca, evlerin
GEÇMİŞ OLSUN YENİLMEZ!
Fakat ne geçecekti ne de ben yenilmez olmuştum…
Önemli bir maçta önemli bir rakibi yenmiş olsam da,aynanın karşısında suratını paramparça gördüğünde kendine yenilmiş bir adamdım.
Sayfa 102Kitabı okudu
