Takip ettiğim okurlara...
Tadına doyum olmayan nefis eserler! Birer harika hepsi, birer çiçek, koparıp koparıp demet yap her sayfasından; çok kibar, hoş ve tatlı dilli bir adam Ratazyayev. Onun yanında neyim ki ben?.. Kocaman bir hiç... Aynı zamanda büyük bir ünü de var. Peki, benim?.. ha var ha yokum. Yine de eksik olmasın, beni sever.
Sayfa 60Kitabı okuyor
Çok çok uzun zamandır 
Ephesus Yayınları okurum, ve şuana kadar okuduğum hiçbir gerilim kitaplarında yanıltmadı beni. İkinci kez okurum dediğim bir çok kitapta yine Ephesus yayınlarından. SEYTANIN EVI de yine ayni şekilde okundu ve kitaplığa tekrar okunur düşüncesi ile kaldırıldı.
Kurguyu okurken o kadar çok ikilemde kalacaksınız ki bir an önce her şey ortaya çıksın diye elinizden birakamayacaksiniz. Serpil demişti dersiniz
.
Nina'yı babasi terk edip gittiğinde henüz on dört yaşındaydı. Ve bu durumun tek suçlusu olarak annesi Maggie'i gördü. Annesine karşı gelmek için yapmadığı şey kalmamasi bir yana arkasını toparlamak yine Maggie kalmıştı. Büyürken yaşanılan onca şey Nina'nin almaması gereken kararlar almasına ve Maggie'nin de kapalı dört duvar arasında sıkışması anlamına geliyor.
Bu duruma yine dur demek Maggie kalıyor ve geçmişte yaşanılanları anlatıp neyin doğru neyin yanlış olduğunu Nina'ya kabul ettirmesi gerekiyordur.
Peki bu gerçekleri Nina duymaya hazır mi?
Hiçbir koşulda ne Nina ne de ben hazır değildik aslında. İki karakterinde kendince doğruları olması başlarda karar vermenizi zorlaştırabilir. Sabredin ve sonuna kadar dayanın.
.
Kurgusu ve sonu muhteşem. Aralarındaki yalanların açığa çıkmasını o kadar çok isteyeceksiniz ki Şeytanın Evini baştan sona yakmayı dileyeceksiniz...
.
Okuyun, çok iyiydi...
.
Okumak Iptiladir Müptelalara Selam Olsun...
Doktor bana, hayatı olduğu gibi gör, diyor. Bütün insanların hayatı aynı mıdır ki? Ben doktor olsaydım, hayattan hiçbir şey bekleme, gözlerini kapa ve talihine razı ol, derdim. Evet, kaderine boyun eğ, derdim.
Sayfa 252
lisede olduğum zamanlar bir gün sınıfta umut adında bir çocuk arkadaşın başka bir arkadaştan ödünç aldığı gazetenin yanında verilen iddaa ekini elinden alıp geri vermeyince çıkan hengamede iddaa eki alınan çocuk umutun kolunu ısırmıştı..
umut, iddaa ekini aldığı çocuğa geri verirken; "lan tamam da kolumu neden ısırdın?" diye sorunca ben de bu soruya cevaben; "lan adam iddaa eki için gazete alacak parası dahi olmayacak denli fakir, anlamadın mı?" demiştim.. bana oradakiler; "ne alaka lan?" falan deyince de; "lan umut fakirin ekmeği işte.." demiştim yine anlamamışlardı..
ve biz sözel sınıftık.. 3532414 tane edebiyat, tarih alanında farklı ders görüyorduk.. esprimin kaynamasından çok böyle kişilerle aynı sınıfta olduğuma üzülmüştüm o an.. şükür karşılaştığım tüm zorluklara rağmen bu şekilde düşünme yeteneğimi kaybetmedim..
bunu niye yazdım? umut tekelden çıktım, tekelin adını görünce aklıma bu olay geldi.. dedim bunu yazayım buraya da ne zor günler yaşadığımı okusun görsün insanlar.. lol.
Sorunlu anneler ve sorunlu çocukları
"Korkulan biri olmak, sevilen biri olmaktan daha güvenli,"
Mi?
Dizisini izlemeden kitabını da okuyayım diyerek başladığım bir kitap oldu. Yazarın 
Kayıp Kız kitabını veya filmini hepimiz duymuşuzdur diye düşünüyorum. Ben de bu kitapla bir başlangıç yapmış oldum. Konusundan kısaca bahsedecek olursam:
Camille, bir gazetecidir ve yıllardır gitmediği kasabasına bir cinayet dizisini çözmek için gider. Ancak kasaba, Camille ve aile sorunları ile geçmişin karanlık sırlarını da su yüzüne çıkarır.
Genel olarak bir gerilim kitabı olmadığını düşünsem de beğendiğim bir kitap oldu. Katili tahmin etmiştim zaten. Yazar kitabın potansiyelini de güzel yönlendirmişti. Özellikle o geçmiş sahneleri benim bile canımı yaktı. Annesi ile arasındakiler...
Ve tabii ki sinir olduğum konular da var: Karakterler! Camille'in beni fazlasıyla deli eden çok davranışı vardı, John ile aradındakileri direkt örnek gösterebilirim buna. Richard eh işte bir karakterdi, bir sevdim bir sevemedim. Amma... Okurken sabır çektim, Adora da aynı biçimde.
*𝙨𝙥𝙤𝙞𝙡𝙚𝙧* Camille ve yara izleri beni bile çok üzdü, Adora'nın gördüğü zamanki tepkisi... Sakinim... sakinim... (öyle miyim?) *𝙨𝙥𝙤𝙞𝙡𝙚𝙧 𝙨𝙤𝙣𝙪*
Akıcı ve gerilim/polisiye tarzı bir kitap okumak istiyorsanız önerebileceğim bir kitap oldu. Ana hatlarıyla beğendim, katil bulma sürecini pek tahmin edemesem de katili buldum. Sıra dizisindee!!
Kitapların gölgesi hep üzerinizde olsun!
Ne düşünülürse düşünülsün ve ne istenilirse istensin, ne kadar dirençli olunursa olunsun, karanlığa bakmak, bakmak değildir, derin bir seyre dalmaktır.
Bu olgulardan nasıl bir sonuca varmalı? Onların aynı hedefe yönelmeleri karşısında nasıl davranmalı? Bu basıncı ayrıştırmak mümkün değildir. Bu gizemli silsileyi hangi düş izler? Onların, sözün
Sayfa 289 - 290, 4.Basım, Nisan 2021
Serinin ilk kitabı 
Ve Sonunda İkisi de Ölür gibi bu kitabın sonu da aslında başlıkta yazıyor. Sonunda ne olacağı apaçık belli olmasına rağmen iki kitabın da kendini bu kadar okutabilmesi bence önemli bir başarı.
Kitabı bilmeyenler için ana metni anı yaşamak ve yaşamı ertelememek aslında. Öleceğini fark edene kadar yaşamamak, öleceğini anlayınca da çok geç
Dialog
Dialog
Nasıl net gözlem yapa biliriz?
Olanları bir birinden nasıl ayıra biliriz?
Doğru,yanlış nasıl kolay anlarız?
Nasıl nura ulaşıb yalnışdan arınırız?
Derler insan çözülmez kutu bağlı.
Açılmaz bu kutunun hiç bir zaman sırları.
"Bardakları elime tutuşturup mutfaktan çıktı, neşesi yerindeydi. Ben de terasa döndüm. Âşık ve Narin kafesinin üzerinde öylece dip dibe oturuyordu. Kahvaltı soframız hala duruyordu. Ben kalktığım sandalyeye oturup kollarımı aynı şekilde getirdim, yaslandığım yerden kule dibini seyrediyordum. Güneşli bir pazar gününü değerlendiriyordu insanlar.
Sonra bir şey oldu. Sanki bir böcek uçarken yanlışlıkla kafama çarpmıştı. Daha ne olduğunu anlamadan Ozan başıma bir şey kondurdu. "Ne oluyor?" diye çırpınırken, "Taç kargoda kalmış, komite bunu geçici olarak gönderdi," dedi. Başıma yerleştirmeye çalıştığı şey; 3 gazlı bezin örülüp birbirine bağlanması ile oluşan bir halkadan ibaretti. İki yanına maydanoz yaprakları tutuşturulmuştu. "Evde hiç çiçek yokmuş," dedi sonra telaşla.
"Ne bu?"deyişim safçaydı. O ise gamzesini göstere göstere, "Prenses tacı," dedikten sonra hemen ekledi. "Olmamış mı, ne olduğunu bile anlaşılmıyor mu?"
Neredeyse ağlayacaktım. Nasıl zor tuttum kendimi... Dost canlısı bir insan değildim. Kötü biri değildim ama çok iyi bir insan da sayılmazdım. Aslında ben hiçbir şeydim. Ve Ozan gibi birinin bana önce cumartesi gecesini, sonra anılarını, çocukluk yatağını, pazar gününü, sofrasını, sonra da elleriyle yaptığı bir tacı vermesi... Gel de inan rüya görmediğine. Gel de inan gerçek oluşuna."
Sayfa 205 - Pukka Yayınları, BaharKitabı okuyor
Yolculuk!
Uzun bir yol var önümde. Etrafı çiçeklerle çevirili bir çok ev. Her bir çiçek bambaşka duygular taşıyor. Hangi çiçek benim duygum ve hangi duygum bir çiçek kadar güzel, düşünüyorum. İlerledikçe usul usul, bir amca görüyorum karşımda. Epey yaş almış bu amcanın yüzünde, çokça yaşanmışık saklı âdeta. Gözlerinde derin hikâyeler, teninden akan terinin
