siz hiç babanızdan nefret ettiniz mi?
ben ettim.
siz de ettiniz.
belki benden daha fazia ama asla daha azı değil.
her insan öldürür sevdiğini, demiş ya şair, hayır. jer baba en az bir kez katleder kızının ruhunu. ve bilir. katledilen ruhun getirildiği çarmıhtan kurtulduğu an, ömür boyu saklanır ve bir daha aynı bakmaz küçük kızları babalarına.
Mercek önündeki ben, aynı anda: olduğumu sandığım, başkalarının olduğumu sanmalarını istediğim, fotografçının olduğumu sandığı ve fotoğrafçının sanatını göstermek için kullandığıyımdır.
Zara Larsson - Symphony
Hayat, birçok insandan oluşan bir senfonidir.
Her insan tıpkısının aynı olsaydı peki?
İşte seni sen, beni ben yapan tam da bu senfoni..
" Eskiden olsaydı, böyle günahkâr kızın yüzü bana nasıl da kara görünürdü! Halbuki, şimdi onu müdafaa ediyorum. Neden ? Çünkü ben de aynı günahı işlemiş bulunuyorum! Fakat, benimki farklı... Günah aynı ; ama günaha götüren yollar farklı !.. "
Durduk yere boğazım şişti, öksürük başladı, kaşlarımın üstü acıyor. Her şey birdenbire oldu. Birdenbire. Birdenbire nasıl yazılıyor bilmiyorum. Bakamam amaann. 4 gündür evirip çevirip aynı şarkıyı dinledim az önce kendisiyle vedalaştım. Rusça bir şarkıya geçtim şimdi de. Bu daha melankolik ama çekiyor kendine. Bataklığa saplanmak gibi. Belki de ben bataklığa saklanmak için girdim. Kimsenin aklına buraya bakmak gelmez çünkü. Bataklık deyince muk geliyor jdjdjdj acaba ben muk mıyım?! Ihlamur yapmak için ocağa su koymuştum, unutmuşum. B12 bile devreden çıkmış. It's no secret anyone. Rusça şarkının İngilizce çevirisi de epey güzel. :d
Ruhunu kurtarmak istediğini söylüyorsun.
İtiraf ederim ki ben yalnızca aşkımızı kurtarmak istiyorum
Kadın için ikisi de aynı şeydir...
onu bana soruyor her şey - her yer yine bana onu
anımsatıyor
aynı ben biriyle karşılaşıyorum her gece odamda
zorla bana kendi hayatımı satıyor..
Sayfa 109Kitabı okuyor
Şu anda dışarıda yağmur yağıyor
Ve bulutlar geçiyor aynadan
Ve bugünlerde melih'le ben
Aynı kızı seviyoruz.
Sayfa 213Kitabı okudu
Öyle ya, ne ben kendimi sizin bana verdiğiniz biçimde ne de siz kendinizi benim size verdiğim biçimde tanıyabilirsiniz; hiçbir şey, herkes için aynı olamaz; her şey, her birimiz için sürekli değişebilir ve nitekim değişmektedir de.
İnsanın kendi cehennemi bazen kendi yarattığı dünyası ve kendi yarattığı gerçekleri olabiliyordu. Ama aynı şekilde, insanın kendi cenneti de yanındaki insanların varlığı ve nefes alışlarıydı. Bütün duyguları sonuna kadar yaşayıp bütün hislerimle ayakta durabilmek büyük bir meziyetti ve ben artık bunu başarabiliyordum...
Hayat bu kadar garipti. Sokak Nöbetçileri'nin arasına onları parçalamak için gönderilmişken, Şimdi onları daha sıkı bağlarla birbirlerine düğümlemek ve birisi parçalanacaksa o ben olmak istiyordum.
Sayfa 309
BEYZA ALKOÇ - BUL BENİ
Tekrar odama döndüm ve telefonumu açıp Aziz Ata'yı aradım. Telefon ikinci çalışında açıldı. Aziz Ata'nın sesi oldukça endişeliydi.
"Derin!'" dedi telaşla,
"Meraktan delirdim. Size doğru yoldayim, kapınıza geliyordum!"
''İyiyim ben." diye mırıldandım,
"Beni arayip haber verdiğin için teşekkür etmek istedim sadece, ve bu zamana kadarki yardımların için de teşekkür etmek istedim... Gelmene gerek yok.''
"Bu ne demek şimdi Derin?" diye sordu Aziz Ata aynı telaşla, "Veda mı ediyorsun bana?"
"Bir süreliğine," dedim, "Buna veda diyebiliriz sanırım."
Hayatı bir oyuna benzetirim ben. Mesela bir insanın her günü birbirine benzer. Her insan başarılı, saygın, zengin, mutlu ve huzurlu olmak ister fakat bu farklılıklara ulaşabilmek için hiçbir çaba göstermez, yani aynı şeyleri yapmaya devam eder. Fakat bunları yaparken de her seferinde farklı bir sonuç almasını bekler. Birbirini sürekli tekrar eden bu hayat zinciri zamanla paslanır. Oyun böylece sonsuza dek devam eder. Farklı bir şeyler yapmaya başlayan insanların bir anda gözleri açılır. Oyunun yeni aşamalarını ilk kez onlar görmüştür ve daha da ileri gidebilmek için çaba gösterirler. Bu onlar için yeni bir şeydir çünkü.
Sayfa 104Kitabı okuyor
BEYZA ALKOÇ - BUL BENİ
"Yarın saat on gibi gelirim." dedi,
"Ama vazgeçersen yaz bana."
"Yazarım,'' dedim, "Ama kitaplarımla geleceğim, ciddiyim! Bu arada,'' diyerek elimi radyonun sesini kısmak için müzik çalarak uzatmıştım ki Aziz Ata da aynı şeyi yaparken
eli elimi tuttu.
"Özür dilerim." dedi Aziz Ata, "Sesini kısacaktım."
"Ben de." diye mırıldandım.
Ama bu temas kalbimi öyle hızlandırmıştı ki öylece kalakalmıştım. Aziz Ata elini çekse de benim elim ses kısma tuşunun üzerinde öylece duruyordu. Taşlaşmış gibiydi!