1. BÖLÜM
SAİD NURSÎ, NUR RİSALELERİ VE İLİM
1.1. SAİD NURSÎ’NİN TAHSİL HAYATI
Risale-i Nur müellifinin tahsil hayatı üç aydan başka mevcut olmadığı halde
(...)10
Evet o zât (Said Nursî) daha hal-i sabavette iken ve hiç tahsil yapmadan
zevahiri kurtarmak üzere üç aylık bir tahsil müddeti içinde ulûm-u evvelîn ve âhîrine
ve ledünniyat ve
"Tasavvuf gaybın, kalpleri evirip çeviren Allah’a teslimiyetidir." (Hilye c,1,68)
Bugün tevafuken karşılaştığım bu tasavvuf tarifi çok dikkatimi çekti. Tarifin bir sahibi yok Ebu Nuaym'ın Hilye'sinde Arapça olarak "قيل" "denildi ki" şeklinde geçiyor yani sözü söyleyen kişinin ismi metinde zikredilmiyor.
Tarife gelecek olursak "gayb" kelimesi "bilinmeyen, görünmeyen, gizlenen" gibi pek çok anlama gelmekte. Kalp ise "ters çevirmek, bir şeyi başka bir şeye dönüştürmek" gibi anlamlara gelmekte.
Peki buradan ne anlamalıyız?
Kalbin evrilip çevrilen bir manası olduğu gibi aynı zamanda kalbin hasletleri arasında önemli bir yer ifa eden kalbin meyletmesi de vardır. Öyle ya kalp meyleder, hoş gördüğüne, kendinden olanı gördüğüne ve başka şeylere.
Tamda bu yüzdendir ki tarifte kalbin bir hasleti yazılmış ve bu haslet Allah'a izafe edilmiştir. Yani diyor ki Yarabbi ben kalbimden emin değilim senin rızan dışında bir şeye meyleder de ben bunu bilemem. Olan ve olacak olanlar sendendir. benim kalbim senin iradendedir. Benim gaybım sana olan teslimiyetimdir.. Allah'ın dediği olur..
Kendime hayret ediyorum, kendimden memnunum,
aynı zamanda kendimi anlamıyorum, kendimi bazen çok düşünüyorum. Bazen dertliyim, bazen çok mutlu. Arıyorum varoluştaki tüm ipuçlarını, kazıyorum. Kazdığıma düşüyorum. Sağlam temelleri bulamıyorum. Bulmuş gibi oluyorum, tekrardan parlamalar dünyasına kanıyorum.
Yargılarım bitmiş ama canlı gibi. Çözdüğüm, emin olduğum bir şey yok. Çıldırıyorum, ayılıyorum, düzeliyorum.
Yıpranıyorum... Her şeyin üstümde sürdüğünü biliyorum, her şeyin bensiz geçip gittiğini biliyorum. İnandığım çok
şey varmış ama anlama çizgim kaybolmuş gibi. Dünya çok
acımasız, yine de her şey Tann’nın bir lütfü gibi... Her şey
ikili gibi, kalbim ve beynim. Korkum ve inancım... Kendime, düş kırıklıklarıma iki defa inanıyorum... Kendim ve
kendim olmayan için. Anlam ve anlamsızlıklara iki defa
zaman ayırıyorum... Bilmek ve bilmemek için... Sanki sökülüp dökülen bir parçayım, hiç yerine oturmayacak.
Beni her zaman istemişti. İçimde, derinde bir yerde bunu
hep bilmiştim. Hep. Son dokuz yılını o da benim gibi ya
şamıştı. Yalnız. İkimiz de kendi yollarımıza savrulmuştuk.
Ayakta durmuş birbirimize bakarken enerji birikiyordu. Zihinlerimiz bir zamanlar inandığımız yalanları inkar ederken
kıpırdayamıyorduk. Her şey gün gibi açıktı. Bir
Sayfa 221
Sır kadar ağır bir yük var mıdır yürekte taşınan?
Merhaba sevgili kitap dostları nasılsınız? Bugün sizlere @yediverenyayinlari 'nın yayınladığı 
Bilal Civelek kalemimden Kalbim Sende Kaldı kitabı ile geldim. Güzel bir okuma oldu çok severek okudum.❥❥❥
#kitabınkonusu
İkinci dünya savaşında ve sonrasında değişen yönetimlerden dolayı zorluk yaşayan Makedonya ve Sofya'daki müslüman Türklerin canı pahasına dinlerinden, kültürlerinden vazgeçmeyip gördüğü işkenceleri anlatır. Osmanlı'nın çöküşünden sonra başlayan Türk Müslüman düşmanlığı, bölücü komünizmi anlatırken kitap Yusuf'un hikayesinde buluyoruz kendimizi o kadar güzel ve etkileyici bir eserdi ki anlatamıyorum bile Yusuf kuyuda ki Yusuf değildi Yusuf'un kendisi de Yusuf değildi. Yusuf'un ve Boris karakterlerinin büyük sırları ve Yusuf'un çaresiz kalışlarına şahit olacağımız tasavvufi yönüyle bu harika kitabı size canı gönülden tavsiye ederim. Kitapla kalın...❥❥❥
Beni yaratmakla sahip çıkmış, beni insan olarak yaratmış, bundan daha iyi sahip olabilir mi?
Zulüm gören insan , zalimin görevini yapmasına yardımcı olurken, aynı zamanda nefsinin de cezasını çeker. Zulüm gören masum ise, zalimin hevesini kursağında bırakır.
Dünyada sevgiyi kazanmak çok zordur. İçinde sevgi olan insan, Allah'a yakın olan insandır. Çünkü kimseye zararı dokunmaz.
Aylardan aralık, dışarıda zemheri ayazı... Kalabalık, soğuk, sisli ve puslu sabahların dayanılmaz yalnızlığı... Geride bıraktıklarım, dostlarım, arkadaşlarım, sevenlerim ve sevdiklerim... Kafamın için
de yankılanan hep aynı soru: Ne işim var burada benim? Etrafımda birbirine selam veren simalar, gülen, konuşan, hal hatır soran... Arada dostluktan ziyade yıllanmış zamanın yakınlığı... Biz bir aileyiz duygusu ya da bir kabullenilmişliğin yanılgısı... Herkesin birbirini tanıdığı, en azından adını bildiği bir ortamda yeni gelen olmanın yalnızlığı... Dışarıdan, dışlanmış ya da henüz kabullenilmemiş olan... Birkaç kişinin belki beş on kabullenme çabası ya da hoş geldin ritüeli. Adet yerini bulsun diye hani! El sıkışmaların arasında gittikçe büyüyen yalnızlığımın boğazıma düğümlenmesi... Etraf soğuk, aylardan aralık, dışarıda zemheri ayazı...
Mevsim kıştı. Kalbim kıştı. Dışarısı kıştı, içerisi kıştı, içim dışım her yanım kıştı. Öyle bir zamanda fark ettim onu. Merdivenlerden ağır ağır inen bir ışıltı... Ne bir hoş geldin dedi ne de merhaba. Sadece küçük bir tebessüm belirdi dudaklarında: sımsıcak, içten, sevgi dolu...
İçimde yankılanan kocaman ses parça parça olup karışıyordu zemheri ayazına. Onu her gördüğümde yüzümde beliremeyen kocaman bir sevinç gelip yerleşiyordu kalbimin en derinlerine. Sesini duymak istiyordum oysa o hiç konuşmuyordu benimle ama ne zaman görse yüzünde kocaman bir gülümseme... Melek! Ben ona melek diyordum, o bana ne diyordu bilmiyorum.
