"Sana kitaplarını yollayayım mı?" diye soruyorsun. Canım (arkadaşım), Tanrı aşkına rica ediyorum senden, uzak tut benden onları!
Artık yönlendirilmek, motive edilmek, teşvik edilmek istemiyorum, yeterince kendiliğinden coşuyor zaten bu kalbim; benim ninniye ihtiyacım var, ve onu Homer'de yeterince buluyorum. Ne kadar sıklıkla sukunete erdiriyorum kızgın kalbimi, çünkü kalbim kadar değişken, sabitesiz başka birşey göremezsin. Canım benim! Sana bunları anlatmama gerek var mı, ki kaç kez benim kederden coşkunluğa ve tatlı melankoliden kokuşmuş tutkulara geçiş yaptığımı görmenin yükünü taşıdın? Ve ben aynı zamanda, kalbime hasta bir çocuk muamelesi yapıyorum; her isteği kabul ediliyor. Bunu kimseye iletme; öyle kişiler var ki, bundan dolayı beni ayıplarlar (kınarlar).
İskender Pala Kalp üzerine
İskender Pala’yı tanıyanlar onun divan edebiyatına olan ilgisini bilir. Ya da ufak bir araştırmayla elde edilebilir bir bilgidir. Divan edebiyatında kalbin ayrı bir yeri vardır. Tüm şiirlerin bir köşesi kalbe çıkar. Tasavvufun merkezinde yer alır. İnsan ilişkilerinde dahi sonunda karşımızda olan mantık değil kalptir.
Kalp üç bölümde
Bunu düşünürken, bu akşam, kalbim ve midem paramparça, sonunda kendi kendime hayatın belki de bu olduğunu söylüyorum. Fazlasıyla umutsuzluk. Ama aynı zamanda, güzel bir iki an. Zamanın aynı olmadığı. Sanki müzik notaları zaman içinde bir tür parantez açıyor. Bir erteleme. Buradaki başka yer. Asla'daki her zaman.
Kalbim kendi yetiştirdiği ürünlerle sofrasını donatan bir köylünün ki kadar şen. Sadece karnını doyurmayan aynı zamanda ürünlerini yetiştirdiği mutlu günleri ve güneşli sabahlar ile onları suladığı sakin akşamları ve onların günbegün büyümesini izlerken aldığı zevki de hatırlayan bir köylünün ki kadar.
