Gece olmuş ve ben Küflünün Meyhanesine düşmüştüm. O eski tarihi ahşap kapının gıcırtısında içeri moralim bozuk dalmıştım. Küflü beni görünce her zaman ki yerime beyaz dantel işlemeli sokağın en loş yerine bakan masayı göstermişti.
"Hoş geldiniz amirim."
"Eyvallah Küflü, her zamanki gibi ortaya meze, büyüklere saygımızdan bir ufak
1915’in bahar ayları olacak. Yukardan, Osmanlı ordusunu bozmuş,
Rus ordusu Süphan dağının oralardan top sesleriyle birlikte köye akıyor.
Top gülleleri köyün içine düşüyor.
Güllenin biri de tam köyün ortasında büyük bir çukur açıyor.
Çukurdan sıcak sular fışkırıyor. Top gülleleri gittikçe sıklaşıyor.
Gölün içine de düşüyor. Gölden minare
"..Şimdi uzaklardasın,
gönül hicranla doldu,
Biz ayrılamayız derken,
Kavuşmak hayal oldu.."
''mes'ut bir tesadüf''e üçüncü mektup
birlikte yapabileceğimiz hiçbir şey yok, ayrılamayız bile. Benim yüzümü bu kadar ağırlaştıran şey budur işte. Ben ki neyim? geceye ağıtlar dizen bir sabah rüzgârı mı? Bir akşamın gelişi mi? Ruhunu sözcüklerle onaran anakronik bir derviş mi?
Sayfa 111Kitabı okudu
Ne çok aynıyız rûhen,
Ne de farklıyız tamamen;
Tek parça, bir beden değilsek te
Ayrılamayız girse araya mesafe de..
birkul