Emanet
Bize verilen en büyük emanet yaşamın kendisi. Doğum ve ölüm arasında geçen zaman. Yaşamın bütününde bilincimizde yer etmiş belli an’lar vardır. Bir sebeple diğerlerinden daha önemli, daha kalıcı an’lar. Yaşan bu an’ların iç içe geçtiği bir yolculuk. Başka bir deyişle, hayatın omurgasını an’lar oluşturuyor. Bizde kalan an’larımızı aynen bir zincir halkaları gibi birbirine geçirerek hayatımıza anlam vermeye çalışıyoruz. Hatırladığımız ayrıcalıklı anlar ise, hep güçlü bir şekilde bağ kurduğumuz ve bize tekrar tekrar çarpan dalgalar gibi: Büyük bir kavuşma, buluşma anı, ya da büyük bir kopuş, ayrılık gibi. Belki ilk aşık olduğumuz an ya da herhangi bir sebeple utançtan yok olmak istediğimiz bir an. An’ları her zaman yalnız yaşamayız, sadece bize ait değildirler. Yalnız yaşasak bile bir anı çoğu kez anlatarak devrederiz; emanet veririz birbirimizin hafızasına.
Yıllarca yalnızlık şiirleri yazdım
Bir şey söylemeden gidenler
Bir şey söyleyip unutanlar
Ayrılık dedim,kavuşma dedim
“İnsanın içini dökmekten vazgeçmesi”dedim.
Sayfa 157Kitabı okudu
Şubat
Bize tabii kılınmış ayrılık,
Elzem bir kavuşma arefesinde.
Olsa dahi gökyüzü aydınlık,
Bir akşam üstü hüznü var sesinde.
Son kez görüyorum, bilsem,
Boğulurdum o anın neşesinde.
Onsuz çekilir değil, ölsem,
Ölürümde sefa bunun neresinde?
Yasin Tosun
Cehennem demek, ebedi bir ayrılık demek. Ne yapmıştı da ömrünün kalanını sevdiği insanlara kavuşma özlemiyle, günümüzü ziyaret etmeksizin, uzun zaman öncesine gizli yolculuklar yaparak geçirmek zorunda kalacaktı? Onlarla aynı kandan, aynı candanım, köklerim bu topraklarda, yuvam burası. Ama onlar beni aynı kandan saymıyor, toprağın kökleri filan umursadığı yok; ben bir partideki yabancıyım.
Sayfa 193Kitabı okudu
23.06.2024
Bir adam gidiyor
Bu akşam bu kentten bir adam
Gözleri kandan
Elleri candan
Yüreği senden gidiyor
Bir adam gidiyor
Bu akşam bu kentten bir adam
Sayfa 15Kitabı okuyor
