Keyifli bir hüzündür, her sonbaharla başlayan. İnsanın kendisini sebepli, sebepsiz üzüntülü, melankolik hissetme ihtiyacını karşılar sanki sonbahar. Gerçekte, ne biten bir şey var ne de giden . Hepsi yeniden hayata dönmek üzere, çarkın bir diğer yanına geçiyor. Aslında çoşkulara, topraktan fışkırmaya, çoğalmaya, sevmeye, sevilmeye başlangıçtır sonbahar ve bir kere daha hüzünlenmeye. Her sonbahar, gelecek ilkbaharın rahmi değil midir ?